'Het spijt me verschrikkelijk Erik, maar we zetten je voorlopig op non-actief.
De verdenking van fraude is te ernstig.'
Met een wit weggetrokken gezicht hoorde Erik zijn vonnis aan.
Als in een absurde droom zag hij de lippen van de casinodirecteur bewegen, maar het leek alsof er geen geluid uit zijn mond kwam.
Verdoofd stond hij op toen er richting deur gewezen werd.
Samen met iemand van Security liep hij naar de kleedkamer om wat spullen te pakken. Tien minuten later stond hij buiten in de vrieskou. Hij voelde zich murw geslagen en moederziel alleen...
Rond half twaalf die avond was hij door een zaalchef en een paar veiligheidsmensen van de Franse Roulette gehaald.
Collega's volgden met verbaasde blikken het groepje dat snel de speelzaal verliet.
Op het kantoor van de directeur werd Erik gesommeerd zijn zakken leeg te maken.
Er kwam een jeton van vijftig tevoorschijn.
'Geen idee,' stamelde Erik op de vraag hoe die in de zak van zijn jasje terecht kwam.
'Wij wel!'
Het hoofd Security keek hem woest aan.
'Vanavond kwam een gast naar een zaalchef toe met een alarmerend verhaal.
Hij vertelde dat hij jou aan de bout de table een jeton van vijftig als employee gaf na zijn betaling. Je deed net alsof je het stukje in de bus stopte, maar liet het stiekem in je jaszak verdwijnen. Het overtuigende bewijs ligt hier op het bureau van de directeur!'
De grond zakte onder Erik's voeten weg. Hij kon nauwelijks een woord uitbrengen. Zijn ontkennen ontmoette alleen maar ongeloof en boosheid.
Hoe duidelijker kon het zijn?
Een melding van een gast en het vinden van een jeton van vijftig in je jaszak!
Nadat Erik het casino onder begeleiding had verlaten gonsde het al snel van de geruchten. Beetje bij beetje hoorden collega's tot grote ontsteltenis dat Erik was betrapt op fraude. Men kon het niet geloven.
Erik, een aimabele en integere man, die zelfs in een supermarkt als hij geld teveel kreeg dit terug gaf, een dief?
Nog dagen na het incident was dit hèt gesprek in de kantine en bij de borrel na de dienst.
Ondanks de discretie van het personeel begon het ook bij de gasten door te sijpelen dat er een croupier was betrapt op diefstal.
De zaalleiding had grote moeite om de nieuwsgierige vragen te omzeilen. Men zei standaard dat ze daar vanwege de privacy geen mededelingen over konden doen.
Tot op een avond een wat oudere gast die een trouwe bezoeker was van het casino, een zaalchef op zijn schouder tikte.
'Chef er moet me wat van het hart. Een paar avonden terug heb ik iets raars gezien. Iets bij een van de croupiers.'
De zaalchef stond net op het punt om het bekende privacy-riedeltje af te steken toen hij abrupt stopte. Het was alsof hij voorvoelde wat er kwam.
'Het is toch gebruikelijk dat wanneer de croupiers fooi krijgen ze die in de daarvoor bestemde bus stoppen?'
De zaalchef knikte.
'Wel, ik zag laatst op tafel 7 dat een gast die net een uitbetaling kreeg, een jeton in de jaszak van een croupier stopte, zonder dat die croupier het in de gaten had.'
Geschrokken keek de zaalchef de man aan.
'Weet u dat zeker?'
'Absoluut chef!'
De zaalchef pakte meteen zijn telefoon.
Hij zette hiermee een serie bizarre ontwikkelingen in gang.
Na uitgebreid overleg met zijn staf besloot de casinodirecteur om samen met het hoofd Security de gast op zijn kantoor uit te nodigen.
De directeur liet hem een foto van Erik zien.
'Gezien het belang van de zaak maken wij een grote uitzondering door u deze foto te tonen. We hopen uiteraard op uw discretie.'
De gast knikte begrijpend.
'Is dit de croupier in kwestie?' vroeg het hoofd Security.
De gast bestudeerde nauwgezet de foto.
'Ja ik weet het zeker, dit is de croupier waar ik het over had. Bij hem stopte een man heimelijk een stukje in zijn jaszak.'
De beide casinomensen keken elkaar aan. Dit wierp een heel ander licht op de zaak.
De volgende dag werd Erik gebeld of hij meteen langs wilde komen.
Samen met zijn equipe werd uiteindelijk vastgesteld wie de gast was die het kunstje met Erik had geflikt.*
Het was iemand die regelmatig bij discussies betrokken was geweest en vaak ongelijk had gekregen.
Toen men de man later stevig aan de tand voelde, kwam de aap uit de mouw. Hij had een intense hekel gekregen aan de croupiers.
'Ze hebben me elke keer een oor aangenaaid. Een van die rotzakken wilde ik graag een lesje leren!' brieste hij.
De haatdragende gast kreeg een levenslang entreeverbod opgelegd.
Het vertrouwen in Erik werd hersteld, hij mocht weer aan het werk. Vele excuses, een bos bloemen en een fles champagne dienden om de pijn wat te verzachten.
Toen een jaar later het personeel nieuwe dienstkleding kreeg uitgereikt, bleek er iets opvallends aan de hand: de broek- en jaszakken waren dichtgenaaid!
Zelfs na jaren, hij had inmiddels een leidinggevende positie in het casino, was dat altijd iets waarop Erik als eerste lette als er nieuwe dienstkleding kwam.
En als er dan weer eens een jonge croupier hem vertelde hoe belachelijk hij die dichtgenaaide zakken vond, kreeg Erik altijd een gepijnigde blik in zijn ogen.
'Ik zal je een verhaal vertellen...'
*In die tijd had men nog geen camera's in de speelzaal.
(In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.)
Hun namen waren Lisa en Marie. Twee struise meiden van rond de dertig uit een klein dorpje in Brabant. Duidelijk zussen van elkaar.
De ene had lange donkerbruine gekrulde haren, de andere een ondeugend kort geknipt blond koppie. Ze droegen meestal zwierige ruimzittende kleding in vrolijke kleuren voorzien van kunstzinnige sierraden.
Op het eerste oog was er niets bijzonders met ze.
Eigenlijk twee onopvallende vrouwen. Ware het niet dat ze iets speciaals uitstraalden. Een 'iets' dat mij eigenlijk de eerste keer dat ik ze zag al opviel.
Ze kwamen op een herfstmiddag voor de eerste keer in het casino en keken hun ogen uit. Kwetterend dat het een lieve lust was bleven ze bij alle speeltafels belangstellend staan.
Met speluitlegboekjes in de hand liepen ze van tafel naar tafel. Uiteindelijk waagden ze de sprong. Ze plaatsten een paar vijfjes op wat nummers bij de Franse Roulette.
Een tikje teleurgesteld liepen ze naar een andere speeltafel toen hun vijfjes weggeharkt werden. Na nog een paar pogingen om het geluk in te palmen, gingen ze aan de bar zitten en bestelden een wijntje.
Ze kwamen om de paar weken, telkens in het weekend. De boekjes met speluitleg hadden ze al gauw niet meer nodig. Met een zekere routine speelden ze hun eigen kleine spelletje.
Op zeker moment stonden ze aan mijn Franse Roulette tafel.
Ik knikte ze vriendelijk toe.
"Goedenmiddag dames! Weer even gezellig op bezoek in ons casino?"
"Ja chef, even een paar uurtjes er tussenuit, weg uit de drukte van ons dagelijks bestaan."
Ze kwamen dichterbij aan de balustrade rond de chefstoel staan.
We raakten in gesprek.
Ze vertelden honderduit.
"Wat doen jullie in het dagelijks leven?" vroeg ik belangstellend.
"Ik ben Marie en dat is Lisa, we hebben een praktijk in de buurt van Eindhoven," zei de blonde van de twee.
Ze keek me wat voorzichtig en taxerend aan toen ze verder ging.
"Ik ben natuurgenezer en Lisa is helderziende."
Ik knikte begripvol. Al jaren had ik me verdiept in allerlei spirituele zaken. Er veel over gelezen en van gezien. Ik wist er dus het nodige van.
Toen ik ze dat vertelde klonk er een soort opluchting in haar stem.
"Oh, dan begrijpt u waar we mee bezig zijn. Niets is zo erg als meteen door een criticus op de pijnbank gelegd te worden."
Ik glimlachte.
"Een beetje link voor ons als casino dat jullie hier zijn," zei ik plagerig.
De dames grinnikten.
"U bedoelt dat we misschien vantevoren weten welke nummers er op de roulette gedraaid gaan worden?"
"Ik kan het me niet voorstellen," antwoordde ik.
"Toch kunnen we dat in principe wel chef."
Ik keek de vrouw met een mix van ongeloof en verbazing aan.
"Ja echt! Alleen kunnen we nooit uit puur gewin iets voorspellen. Dat staat de kosmos niet toe. Als we rijk zouden willen worden via onze gaven laten die ons in de steek. Vandaar dat we hier in het casino eigenlijk onbekommerd kunnen spelen zonder te weten of we winnen of verliezen."
"Da's een hele opluchting. Als dat anders was en 'De Vereniging van Helderzienden' zou op een avond langs komen, konden we de tent wel sluiten!"
We kletsten nog wat.
Plots fluisterde een van de twee: "We kunnen wel een kleine demonstratie geven chef. Lisa hier zegt welk nummer er komt. Dat moet lukken, omdat niemand er baat bij heeft of er misbruik van kan maken."
Ik liet me meeslepen door het spannende voorstel.
"Oké, laat maar zien."
Lisa begon zich te concentreren.
"Het volgende nummer dat komt is de 8."
Vrolijk dartelde de kogel over de cilinder rond...
"Huit, noir, pair et manque!" annonceerde de croupier.
Met open mond zat ik naar de kogel te kijken die in de 8 lag.
Lisa keek me met pretoogjes aan.
"Zal ik ook vertellen wat het volgende nummer wordt?"
Ze voorspelde het nog drie keer goed.
Ik kreeg een droge keel van de spanning en zat elke keer als in een soort trance naar de kogel in het winnend vakje te kijken.
Mij in verbijstering achterlatend liepen Lisa en Marie van de speeltafel weg richting bar.
Lachend draaiden ze zich halverwege om en zwaaiden.
Ik heb ze nog regelmatig mogen begroeten. Telkens vertelden ze hoe leuk en gezellig ze hun casinobezoek vonden.
Soms keek Lisa me daarbij een tikje treurig aan.
"Het is alleen jammer chef, dat het ons nou nooit eens lukt om met een leuke winst naar huis te gaan..."
(In verband met de privacy zijn andere namen gebruikt.)
Toen Ben de speelzaal binnen kwam met zijn vijf meisjes ontstond er een golf van geroezemoes. Honderden paren ogen hadden ineens geen aandacht meer voor het spel.
Mannelijke ogen kregen een vurige schittering. Vrouwelijke ogen kregen een zweem van jaloezie en minachting.
Fier als een bontgekleurde haan met zijn kippen, struinde Ben met zijn meisjes door de speelzaal.
Het rood fluwelen jasje, de zware gouden ketting die heen en weer bungelde, zijn zwarte geborduurde overhemd en de witte leren schoenen, maakten duidelijk dat Ben een eigen smaak had die ook wat mocht kosten.
Ook aan zijn volle grijze haardos was veel tijd en geld besteed. Elk krulletje leek wel afzonderlijk met de hand gestileerd. Het geheel omlijstte een gebruind gezicht dat in alles 'het goede des levens' weerspiegelde.
De meisjes liepen kirrend achter Ben aan en wierpen hier en daar een wulpse blik naar starende spelers.
Ook zij hadden een karakteristieke smaak wat kleding betrof.
Ze droegen rokjes en bloesjes in felle kleuren van een zijdeachtige stof, die als hij per meter zou zijn verkocht, waarschijnlijk gratis was geweest. Hun opvallende gouden sieraden waren duidelijk op grootte geselecteerd en vertelden dat er goed geld verdiend werd. De dure Italiaanse schoentjes hadden hakken die menigeen hoogtevrees zou bezorgen.
De meisjes staken hun vrouwelijkheid niet onder stoelen of banken. Die werd rijkelijk geëtaleerd. Het balanceerde net op het randje van wat wel en niet kon in een casino.
Ben bezocht ons regelmatig. Meestal in z'n eentje.
Hij was een aardige vent, speelde niet erg grof, gedroeg zich altijd als een gentleman en was een goede tipper. Met zijn onmiskenbare stem die deed denken aan schuurpapier, waarschijnlijk ontstaan door duizenden sigaretten en rivieren whisky, werd hij door de croupiers blind herkend. Hij knoopte vaak een praatje aan met de chefs, waarbij het meestal over gokken, vrouwen en voetbal ging.
Ben was eigenaar van een kleine chique seksclub in Overijssel. Bekend in de hele provincie en een stuk daarbuiten. Niet alleen om de sexy meisjes, maar ook vanwege de whisky. Het gerucht ging dat Ben zowat alle merken die er op de wereld bestonden in huis had. En ook had geproefd.
Hij kwam op mijn tafel af en begroette me allerhartelijkst.
"Een zeer goedenavond chef!"
De meisjes kwamen giechelend om hem heen staan.
"Ik ben vanavond met het personeel op stap. Een bedrijfsuitje zogezegd."
Ik schonk de dames mijn allerliefste glimlach.
"Nou weten ze alles van het gebied waarop mijn bedrijf actief is, maar niks over gokken," ging hij voort.
"Zouden ze iets van een speluitleg of zo kunnen krijgen, zodat ze niet meteen alle poen in het putje gooien?"
"Maar natuurlijk!"
Ik belde een zaalchef om een speeltafel gereed te laten maken en een croupier te regelen om wat over de diverse spelsoorten te laten vertellen.
Even later zat Ben en zijn personeel met een glaasje bubbels aan een FR-tafel.
Adrie, een bescheiden en tikje verlegen croupier, viel de eer te beurt om het gezelschap van informatie te voorzien.
Wat gespannen nam hij plaats, pakte zijn rateau en begon met een zekere routine de speluitleg over de Franse Roulette. Precies zoals hij dat al diverse keren had gedaan.
Toch raakte hij regelmatig even de draad kwijt. Vooral als de meisjes aandachtig naar voren leunden en min of meer expres hun vrouwelijke rijkdom in volle glorie toonden.
De meisjes ijverden met elkaar om Adrie zo verleidelijk mogelijk aan te kijken. Stug ging hij echter door, ondanks alle pogingen hem uit zijn evenwicht te brengen.
"Zou ik jouw rateau eens vast mogen houden?" vroeg een klein blondje uit het gezelschap en keek Adrie ondeugend aan.
De meisjes schaterden het uit.
Adrie kreeg een kleur tot ver achter zijn oren.
Ben greep in.
"Dames, effe serieus! Laat die jongen nou zijn verhaal vertellen. Dan sta je straks tenminste niet als een randdebiel aan de speeltafel te klooien."
Uiteindelijk wist Adrie ondanks al het geplaag en de verleidingskunsten zijn speluitleg af te ronden.
Het gezelschap stond op.
Ben schudde Adrie de hand en bedankte hem.
Alsof het was afgesproken, stoven de meisjes op Adrie af en gaven hem een dikke zoen op zijn wang. Ze lieten hem volkomen beduusd achter. Zijn wangen vol rode kusvlekken.
Natuurlijk had iedereen allemaal stiekem gevolgd wat er gebeurde. Hier en daar werd besmuikt gelachen toen Adrie naar de kantine liep. Hij geneerde zich rot. Zo snel hij kon poetste hij in de kleedkamer alle 'bedankjes' weg.
Ben kwam ook mij bedanken.
"Chef de dames hebben genoten. En ik zelf heb ook hier en daar wat opgestoken."
Hij gaf een hand en overhandigde mij een visitekaartje van zijn seksclub.
"Als u zelf nog eens ergens speluitleg over nodig hebt, kom gerust langs. Er staat ook altijd een lekkere whisky voor u klaar."
Met een vette knipoog liep hij weg.
Toen ik 's nachts thuis kwam vond ik het visitekaartje in mijn broekzak en legde het gedachteloos op tafel.
De volgende morgen zag ik mijn vrouw met het kaartje in haar hand.
Ze had een merkwaardige blik in haar ogen...
(Vanwege de privacy zijn andere namen gebruikt.)
Hij kwam zo'n vier á vijf keer per maand om roulette te spelen. Een onopvallende man. Altijd onberispelijk gekleed in een donkergrijs pak, blauw overhemd en lichtgrijze stropdas.
Zijn gezicht straalde een soort sereniteit uit met daarin een paar grijs-groene ogen die de onderkoelde kracht weerspiegelden van iemand die wist dat hij de onvoorwaardelijke waarheid aan zijn kant had.
Als hij plaatsnam aan de vijfjes-tafel van de Franse Roulette, knikte hij met een flauwe glimlach naar de chef en de andere tafelgenoten.
Het was eigenlijk een man die onopvallend voorbij gleed in het spelerscircuit. Hij speelde met vijfjes en soms een paar tientjes. Losse nummers, buren en af en toe rood of zwart. Een kleine speler.
Op een avond werd mijn aandacht getrokken door iets. Het glinsterde op de rever van zijn jasje.
Ik keek wat nauwkeuriger. Het was een zilveren kruisje.
Steeds meer priesters in die dagen hingen hun zwarte priesterpak met wit boordje aan de wilgen. Ze droegen een normaal kostuum wanneer ze hun religieuze wereld verlieten.
Maar op een subtiele manier wilden ze ingewijden toch laten weten dat ze als geestelijke in dienst van de Heer waren. En dat deden ze door een klein kruisje op hun rever te dragen.
Toen de gast bij mij over de balustrade leunend een sigaretje stond te roken - toentertijd was roken nog heel gewoon - vroeg ik hem er naar.
De man trok wit weg en keek met een paniekerige blik naar het kruisje. In een flits was het verdwenen.
"Neem me niet kwalijk chef," stamelde hij. "Ik ben totaal vergeten het af te doen. Ik wil geen aanstoot geven of problemen veroorzaken. Ik ben namelijk pastoor."
Hij noemde een dorpje diep in België waar ik nog nooit van gehoord had.
"Ik zou niet willen dat iemand weet dat ik het casino bezoek. Dat leidt alleen maar tot vervelende vragen en opmerkingen."
Nu betwijfelde ik of iemand uit zijn dorpje het woord casino kende. En als men al wist wat het was, zou het bezoek aan zo'n oord als het graaien in de broekzak van de duivel worden beschouwd. Wie zou hem ooit in de casinospeelzaal tegen het lijf moeten lopen?
Ik knikte en zei dat ik zijn situatie begreep.
Natuurlijk flitsten er beelden door mijn hoofd van offerblokken die heimelijk door hem geleegd werden en collectes uit de kerkmis die hij vertwijfeld in het casino probeerde te verdubbelen. Maar als je daarbij stil stond kon je driekwart van de gasten wel in een of ander financieel verdachtenbankje plaatsen.
Ik bood hem een drankje aan tegen de schrik.
Hij ging weer aan de speeltafel zitten en speelde zijn spelletje verder. Aan het eind van de avond kwam hij mij een hand geven en verdween daarna de donkere winternacht in.
Ik heb hem nog een aantal keren mogen begroeten aan de roulettetafel. Een keer moest ik discreet wijzen op het zilveren kruisje, dat hij met een dankbare hoofdknik in mijn richting razendsnel verwijderde.
Op een zeker moment viel mij op dat ik meneer pastoor al zeker meer dan een half jaar niet meer gezien had.
Ik stond er niet lang bij stil. Het gebeurde vaker dat vaste gasten ineens niet meer kwamen. Dat kon allerlei redenen hebben. Maar sommige markante figuren zoals hij, miste je toch een beetje als ze in de speelzaal ontbraken.
Ruim twee jaar later dook meneer pastoor ineens weer op.
"Hallo chef!"
Hij keek me aan met een grote glimlach op zijn sterk vermagerde gezicht.
Ik gaf hem een hand.
"Lang niet gezien meneer," zei ik.
"Klopt chef, ik was helaas verhinderd."
Hij begon te vertellen over zijn voortdurend verlies in het casino. En zijn probleem met het kerkbestuur, dat uiteindelijk ontdekt had dat er behoorlijk wat geld uit de kas was verdwenen.
"Ik was echt van plan het allemaal aan te zuiveren hoor chef, geloof me.
De rechter kon ik helaas niet overtuigen. Hij stuurde me naar het gevang voor een aantal maanden."
Ik betuigde mijn medeleven.
"Toen ik weer vrij kwam ben ik uit het priesterambt gestapt en de horeca ingegaan. Ik heb allerlei baantjes gehad. Uiteindelijk ben ik manager geworden van een grote discotheek in Antwerpen."
Hij keek me vol tevredenheid aan.
"En dat is nog niet alles chef, daar heb ik ook Marie ontmoet."
Hij wees trots op een volslanke blonde Belgische madam die stralend achter hem stond en mij vriendelijk toelachte.
Ik schudde haar hand.
"Ja chef, Gods wegen zijn ondoorgrondelijk," zei de ex-pastoor.
Hij beende weg en gaf de croupier acht en tien buren met vijftig.
In zijn kielzog volgde Marie.
Ze had een klein gouden kruisje om haar hals.
Het is een gewone woensdagmiddag in een van de randstad casino's. Het is hartje zomer en de airco draait op volle toeren. Toch voelt het in de speelzaal wat benauwd aan.
Over de speeltafels hangt een loom sfeertje. De spelers doen mechanisch hun inzet en de croupiers routinematig hun werk. Een ideale situatie voor iemand die wil frauderen en gebruik wil maken van wat ingezakte energie en concentratie.
Drie keurig geklede heren (een Amerikaan, een Joegoslaaf en een Belg) kijken met argusogen rond waar ze hun slag kunnen slaan.
Ze richten hun blik op AR 3. Daar zullen ze op slinkse wijze een poussette* gaan plegen.
Ze gaan professioneel aan de gang.
Voordat de poussette plaatsvindt steelt de Amerikaan een kleurenchip van een nietsvermoedende speler. Er wordt gewacht op het juiste moment.
Dan vallen ze aan.
De Belg leidt de tafelleider af met een paar dringende vragen...
De Joegoslaaf jaagt op AR 3 de dealer in de stress door vlak voor het vallen van de kogel moeilijke annonces af te geven...
Dan valt de 36...
De Amerikaan doet de poussette.
De tafelleider weet de opdringerige Belg van zich af te schudden en de dealer heeft met de grootste moeite de Joegoslaaf laten stoppen met zetten.
Op de 36 staan twee honderdjes met daarop de gestolen kleurenchip.
De Amerikaan verlaat direct na zijn poussette de tafel en het casino.
Eerst wordt de kleurenchip uitbetaald aan een brave speler. Hij neemt met grote verbazing zijn betaling in ontvangst. Hij speelt bijna nooit op een vol nummer.
De Belg loopt van de tafelleider weg en claimt de twee honderdjes.
Hoewel niemand hem met honderdjes heeft zien spelen, is er geen reden om hem niet uit te betalen. Niemand anders meldt zich en er is eigenlijk niets verdachts, hij heeft immers toen de kogel viel bij de tafelleider gestaan.
De Belg neemt met een stralende glimlach de 7.000 aan. En met een zwierig gebaar geeft hij 200 tip voor het personeel. Hij wisselt de chips bij de kassa in en verlaat daarna het casino.
De tafelleider krijgt echter al snel een raar gevoel over de hele gang van zaken. Het blijft knagen dat er iets niet in orde is. Hij belt voor de zekerheid Security met een terugkijkverzoek.
En inderdaad. Feilloos tonen de camerabeelden aan hoe geraffineerd alles in zijn gang is gegaan.
De drie daders krijgen direct een Entreeverbod en de volgende dag doet Geert Polder** van Security aangifte bij de politie. Een poussette is immers een strafbaar feit, een vorm van oplichting.
Net op het moment dat Geert aangifte doet, ziet hij tot zijn stomme verbazing de Belg het politiebureau binnenstappen. Die komt zich beklagen over het feit dat hij het casino niet meer in mag.
De Belg is totaal overdonderd als hij ter plekke wordt aangehouden en in een cel wordt gezet.
De Joegoslaaf en de Amerikaan worden ook kort nadien in hun kraag gepakt. Een gedeelte van de 7000 wordt in beslag genomen.
De Amerikaan heeft zich echter diep in de nesten gewerkt.
Er blijkt een verzoek tot uitlevering te bestaan vanuit de VS. Hij heeft in Las Vegas in diverse casino's ook fraude gepleegd.
Na een jaar procederen wordt hij uitgeleverd en verdwijnt hij voor een fiks aantal jaren achter de Amerikaanse tralies.
En het begon allemaal op een gewone woensdagmiddag in een van de randstad casino's...
* Een inzet doen op een winnende kans nadat de kogel gevallen is.
** Vanwege de privacy is een andere naam gebruikt.
Ten onrechte denken mensen dat je in een casino alleen maar kunt verliezen. Het tegendeel is waar. Op een zeker moment staan veel spelers in de winst. Met misschien slechts een paar tientjes, maar toch.
De hebzucht ligt echter op de loer en weet op slinkse wijze bezit te nemen van een speler. De paar tientjes zijn in een oogwenk verdwenen en al gauw wordt er bijgetankt uit eigen portemonnee.
Maar er zijn ook spelers die door Vrouwe Fortuna innig omhelsd worden. Die écht winnen. Soms zelfs astronomisch veel.
Het was op een lome zondagavond.
Zo'n avond waarop de gasten verveeld hun spelletje speelden en de casinomensen hier en daar met de gasten rustig de tijd hadden om een praatje te maken. Zo ook bij de speelautomaten.
Alles ging rustig zijn gangetje toen daar plots de pleuris uitbrak.
Een kakofonie aan toeters, bellen, sirenes en opgewonden geschreeuw van gasten vulde de speelzaal.
De mega-jackpot was gevallen!
De speelautomaat die gelinkt was met tal van anderen in de Hollandse Casino's produceerde een ongelooflijke herrie.
De medewerkers speelautomaten snelden toe. Ze zagen een man verbluft en verstijfd zitten. Duidelijk niet beseffend wat er was gebeurd.
"Gefeliciteerd meneer, u hebt de mega-jackpot gewonnen!"
De man keek de casinomedewerker aan en knikte vaag.
De zaalleiding werd gebeld. Die was binnen een paar minuten aanwezig en feliciteerde de gelukkige.
Een van de floormanagers stapte naar voren en wees opgewonden op de flikkerende display. "U bent de winnaar van liefst 2,3 miljoen euro!"
De speler, waarbij inmiddels het hele gebeuren langzaam begon in te dalen, glimlachte.
"Ja, geweldig."
De man, een vaste gast in het casino, stond bekend als uitermate nuchter en rustig. Hij speelde meestal in het weekend samen met zijn vrouw op zowel de automaten als aan diverse speeltafels.
"Zal ik uw vrouw even laten zoeken in het casino?" vroeg een van de medewerkers.
"Neu, laat haar maar. Anders wordt ze misschien zenuwachtig. Ik vertel het haar straks wel."
"Mag ik u iets te drinken aanbieden?" vroeg een floormanager.
"Ja, doet u maar een colaatje."
"Misschien in het restaurant met uw vrouw een heerlijk diner op kosten van het casino?"
"Nou een sateetje zou ik wel lekker vinden," antwoordde de man.
Samen met de gast baanden de floormanagers zich een weg door de toegestroomde gasten die opgewonden wezen op de gelukkige speler. Op kantoor moesten allerlei formaliteiten worden vervuld.
Het nieuws van de grote jackpot was natuurlijk in de kortste keren bij iedereen in de casino's bekend. En bij ons was ook al snel bekend wie de geluksvogel was.
Later op de avond kwam hij met zijn vrouw aan een speeltafel zitten. Discreet feliciteerde ik hem met zijn winst.
"U hoeft de rest van uw leven niet meer te werken. Misschien wordt het morgen zelfs lekker uitslapen."
De man keek mij verbaasd aan.
"Nee hoor, ik sta morgenochtend gewoon om vijf uur op om tegels te gaan zetten. En dat blijf ik voorlopig ook gewoon doen."
Ik knikte alsof ik het begreep.
"Met die miljoenen kunt u alle kanten op.
Een mooie nieuwe auto kopen misschien? Zo'n auto waar u altijd van gedroomd hebt..?"
"Och chef, ik heb een leuk Toyotaatje waar ik tevreden mee ben."
"Een droomhuis laten bouwen met alles erop en eraan..?"
"Ik heb een leuk huurhuis, waarom zou ik?"
"Fantastische reizen maken en wat van de wereld zien...?"
"Ik hou niet van reizen. Allemaal gedoe. Het liefste zit ik thuis in mijn tuintje."
"U kunt uw kinderen wellicht een financieel ruggensteuntje geven," opperde ik met twijfel in mijn stem.
"Mijn kinderen zijn het huis uit en hebben het goed. Nee dat hoeft echt niet chef."
De man schudde opnieuw zijn hoofd.
Ik feliciteerde hem nogmaals met zijn 2,3 miljoen en wenste hem verder veel succes en wijsheid toe.
Toen ik wegliep bekroop me een gevoel van bittere teleurstelling.
Hoe kon zo'n grote prijs zó verkeerd terecht komen? Hoe kon Vrouwe Fortuna zoiets doen?
Ik keek boos omhoog. Ik zag haar niet.
Wel meende ik zachtjes haar stem te horen: "Sorry chef..."
In de speelzalen van de casino's zindert het van de emoties. Soms ballen die zich samen in een speler of spelsituatie. En kan het geringste vonkje een gigantische explosie veroorzaken waarbij de stoom uit iemands neus en oren komt.
De Chinees
Zo ontstond er in de beginjaren van het casino op een drukke zaterdagavond een heftig meningsverschil tussen een Chinese gast en een chef van de Franse Roulette over Passe.
De gast claimde honderd gezet te hebben op deze kans en eiste zijn geld. De chef daarentegen besliste dat een andere gast eigenaar was van de inzet en dus ook van de winst. Er waren weliswaar in die tijd nog geen camera's in de speelzaal, maar de croupiers hadden gezien dat een ander had gezet.
De Chinees liep rood aan van woede en eiste op hoge toon in gebrekkig Nederlands zijn geld. Zijn gebrek aan duidelijke communicatie duwde hem steeds dieper in een woedende machteloosheid.
De chef bleef volharden dat het niet zijn inzet was geweest.
In opperste vertwijfeling keek de Chinese gast woedend rond en sprong op tafel. Hij ging bovenop Passe zitten!
"Ikke geen geld ikke wil blijf zitten hier!"
De consternatie was enorm. Niet alleen onder de tafelmedewerkers, maar ook onder de gasten die hun jetons door het woeste gedrag door de lucht zagen vliegen of onder de Chinees geplet zagen worden.
Chasseurs en zaalchefs kwamen op de speeltafel afgevlogen. Ook de toenmalige Security was op volle sterkte aangerukt.
Wat men ook zei of deed, de man was met geen mogelijkheid van Passe af te krijgen.
Natuurlijk was lijfelijk geweld uit den boze. En de zaalleiding stond te midden van het tumult met de handen in het haar.
Toen verscheen er heel onopvallend een Chinese gast. Een keurig heer die niets zei. Hij liep op de Chinees af die op tafel zat. Hij fluisterde wat in zijn oor en liep weer rustig weg.
De Chinees op Passe verstijfde en stond op. Buigend en met veel excuses verliet hij de tafel en meteen het casino.
Tot op de dag van vandaag weten we niet wat hem is toegefluisterd.
Wat we wel weten, is dat de Chinese gast die hem benaderde iets heel hoogs was in een 'Triade'. Een soort Chinese Maffia.
Het Decolleté
Op een doordeweekse avond ontstond er tumult op een van de Black Jacks. Een gast, diep in de tachtig, had met een snoekduik de vrouwelijke dealer vol in haar rijke natuur gegrepen. En liet niet meer los.
De toegesnelde zaalchefs hadden de grootste moeite het hijgende mannetje te kalmeren en van de tafel weg te krijgen.
De dealer werd overstuur op pauze gestuurd.
"Ik weet niet wat me overkwam... Ik kon het niet meer aan... De hele tijd was ik gefixeerd op haar borsten... Ik schaam me diep," snikte het mannetje.
Met een 'Entreeverbod' werd hij naar huis gestuurd.
Na die avond maakten tal van dealers het decolleté van hun jurk wat minder diep door het wat in te stikken.
Het was een van de eerste casinojurken, waarvan iedereen toch al vond dat hij meer etaleerde dan bedekte.
De Boudin
Met een woest gebaar sloeg op een avond een gast, die helemaal was doorgedraaid, de complete Boudin van tafel. De plakken en jetons vlogen door de lucht alsof het opgeschrikte vogels waren.
Verstard en vol ongeloof staarden de croupiers naar de lege plek waar een seconde eerder alles zo netjes en ordelijk had gestaan.
De gasten wisten er wel raad mee. Uiterst behulpzaam begon iedereen te helpen om alles op te rapen.
"Alstublieft chef, hier heb ik een aantal tientjes." zei een oud dametje en stak haar rechterhand uit.
"En in uw linkerhand zie ik nog wat vijftigjes en honderdjes mevrouw," wees de chef.
Met een zekere aarzeling werden ook die overhandigd.
De schatting was, dat op zo'n tienduizend na, alles uiteindelijk weer terug was gekomen.
Opvallend was wel dat bij de sluiting van het casino veel mensen afwachtend en nerveus bij de kassa's zaten...
