De verdenking van fraude is te ernstig.'
Met een wit weggetrokken gezicht hoorde Erik zijn vonnis aan.
Als in een absurde droom zag hij de lippen van de casinodirecteur bewegen, maar het leek alsof er geen geluid uit zijn mond kwam.
Verdoofd stond hij op toen er richting deur gewezen werd.
Samen met iemand van Security liep hij naar de kleedkamer om wat spullen te pakken. Tien minuten later stond hij buiten in de vrieskou. Hij voelde zich murw geslagen en moederziel alleen...
Rond half twaalf die avond was hij door een zaalchef en een paar veiligheidsmensen van de Franse Roulette gehaald.
Collega's volgden met verbaasde blikken het groepje dat snel de speelzaal verliet.
Op het kantoor van de directeur werd Erik gesommeerd zijn zakken leeg te maken.
Er kwam een jeton van vijftig tevoorschijn.
'Geen idee,' stamelde Erik op de vraag hoe die in de zak van zijn jasje terecht kwam.
'Wij wel!'
Het hoofd Security keek hem woest aan.
'Vanavond kwam een gast naar een zaalchef toe met een alarmerend verhaal.
Hij vertelde dat hij jou aan de bout de table een jeton van vijftig als employee gaf na zijn betaling. Je deed net alsof je het stukje in de bus stopte, maar liet het stiekem in je jaszak verdwijnen. Het overtuigende bewijs ligt hier op het bureau van de directeur!'
De grond zakte onder Erik's voeten weg. Hij kon nauwelijks een woord uitbrengen. Zijn ontkennen ontmoette alleen maar ongeloof en boosheid.
Hoe duidelijker kon het zijn?
Een melding van een gast en het vinden van een jeton van vijftig in je jaszak!
Nadat Erik het casino onder begeleiding had verlaten gonsde het al snel van de geruchten. Beetje bij beetje hoorden collega's tot grote ontsteltenis dat Erik was betrapt op fraude. Men kon het niet geloven.
Erik, een aimabele en integere man, die zelfs in een supermarkt als hij geld teveel kreeg dit terug gaf, een dief?
Nog dagen na het incident was dit hèt gesprek in de kantine en bij de borrel na de dienst.
Ondanks de discretie van het personeel begon het ook bij de gasten door te sijpelen dat er een croupier was betrapt op diefstal.
De zaalleiding had grote moeite om de nieuwsgierige vragen te omzeilen. Men zei standaard dat ze daar vanwege de privacy geen mededelingen over konden doen.
Tot op een avond een wat oudere gast die een trouwe bezoeker was van het casino, een zaalchef op zijn schouder tikte.
'Chef er moet me wat van het hart. Een paar avonden terug heb ik iets raars gezien. Iets bij een van de croupiers.'
De zaalchef stond net op het punt om het bekende privacy-riedeltje af te steken toen hij abrupt stopte. Het was alsof hij voorvoelde wat er kwam.
'Het is toch gebruikelijk dat wanneer de croupiers fooi krijgen ze die in de daarvoor bestemde bus stoppen?'
De zaalchef knikte.
'Wel, ik zag laatst op tafel 7 dat een gast die net een uitbetaling kreeg, een jeton in de jaszak van een croupier stopte, zonder dat die croupier het in de gaten had.'
Geschrokken keek de zaalchef de man aan.
'Weet u dat zeker?'
'Absoluut chef!'
De zaalchef pakte meteen zijn telefoon.
Hij zette hiermee een serie bizarre ontwikkelingen in gang.
Na uitgebreid overleg met zijn staf besloot de casinodirecteur om samen met het hoofd Security de gast op zijn kantoor uit te nodigen.
De directeur liet hem een foto van Erik zien.
'Gezien het belang van de zaak maken wij een grote uitzondering door u deze foto te tonen. We hopen uiteraard op uw discretie.'
De gast knikte begrijpend.
'Is dit de croupier in kwestie?' vroeg het hoofd Security.
De gast bestudeerde nauwgezet de foto.
'Ja ik weet het zeker, dit is de croupier waar ik het over had. Bij hem stopte een man heimelijk een stukje in zijn jaszak.'
De beide casinomensen keken elkaar aan. Dit wierp een heel ander licht op de zaak.
De volgende dag werd Erik gebeld of hij meteen langs wilde komen.
Samen met zijn equipe werd uiteindelijk vastgesteld wie de gast was die het kunstje met Erik had geflikt.*
Het was iemand die regelmatig bij discussies betrokken was geweest en vaak ongelijk had gekregen.
Toen men de man later stevig aan de tand voelde, kwam de aap uit de mouw. Hij had een intense hekel gekregen aan de croupiers.
'Ze hebben me elke keer een oor aangenaaid. Een van die rotzakken wilde ik graag een lesje leren!' brieste hij.
De haatdragende gast kreeg een levenslang entreeverbod opgelegd.
Het vertrouwen in Erik werd hersteld, hij mocht weer aan het werk. Vele excuses, een bos bloemen en een fles champagne dienden om de pijn wat te verzachten.
Toen een jaar later het personeel nieuwe dienstkleding kreeg uitgereikt, bleek er iets opvallends aan de hand: de broek- en jaszakken waren dichtgenaaid!
Zelfs na jaren, hij had inmiddels een leidinggevende positie in het casino, was dat altijd iets waarop Erik als eerste lette als er nieuwe dienstkleding kwam.
En als er dan weer eens een jonge croupier hem vertelde hoe belachelijk hij die dichtgenaaide zakken vond, kreeg Erik altijd een gepijnigde blik in zijn ogen.
'Ik zal je een verhaal vertellen...'
*In die tijd had men nog geen camera's in de speelzaal.
(In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.)