Oud & Nieuw in het Casino

Wist je dat het casino ooit met Oud & Nieuw open was?

Slechts drie keer: in 1976, 1977 en 1978 tot diep in de nieuwjaarsnacht. En een paar keer tot 20.00 uur op oudejaarsavond.

Vuurwerk rondom het eerste logo van het casino.

Het was een paar maanden na de turbulente opening van Casino Zandvoort dat de feestdagen aan de horizon gloorden.

Kerstmis zou een van de hoogtepunten worden in de jonge bestaansgeschiedenis van het casino. En natuurlijk mocht ook de oudejaarsavond niet ontbreken.

Voor de meesten van ons zou het een nieuwe ervaring worden om met de feestdagen niet thuis maar aan het werk te zijn. Maar het was niet anders. Met z'n allen hadden we ervoor gekozen om in een bedrijf te werken dat alle dagen (behalve 4 mei toentertijd) open was.

Gelukkig begon de 2e cursus FR net op stoom te komen. Ze waren tegen Kerst zover om in het diepe van de roulette-zee gegooid te worden.

Een aantal van ons als cursus 1 kon ervan profiteren en vrij zijn met een van de kerstdagen. Niet allemaal, want men verwachtte topdrukte.

Ik was een van de mazzelaars die een dag vrij was. Maar ik moest wel met de jaarwisseling werken. Voor het eerst zouden vrienden en familie vol gezelligheid de wijnvoorraad plunderen en allerlei lekkernijen verorberen zonder mij.

"Ik werk wel voor je!"

Een blonde Engel keek me met haar glinsterende blauwe ogen aan. En dook daarmee nog dieper mijn hart in dan ze al zat.

De gasten waren op chique.

De jaarwisseling was een succes. De gasten waren op chique. De hapjes en drankjes waren niet aan te slepen in de speelzaal. Het spel viel echter wat tegen. Het was eigenlijk meer een soort glamour feest.

Tegen twaalf uur werd het spel stil gelegd. De directeur sprak een stichtelijk woord en proostte met de gasten op het nieuwe jaar.

Ook kondigde hij iets speciaals aan: "De eerste keer dat ergens de zero valt op een speeltafel betalen we 70x in plaats van de gebruikelijk 35x uit!"

Niet verwonderlijk dat er op de meeste tafels daarna nauwelijks meer plaats was om iets op de zero te zetten.

Pas na een dik uur viel het bewuste nummer. Er stond toen niet veel meer op, want de gasten waren hun belangstelling voor de zero gaandeweg kwijt geraakt.

Ik vierde echter thuis met vrienden heerlijk Oud & Nieuw. En wierp een dikke zoen voor mijn Engel in Casino Zandvoort de nieuwjaarsnacht in...

Na een dik uur viel pas de zero.

Toen in het tweede jaar Casino Valkenburg geopend was herhaalde zich het werken op de feestdagen. Deze keer was mijn Engel helaas ver verwijderd van Valkenburg. Ik moest aan de bak.

Ik had een 'tussendienst' of 'split' zoals die genoemd werd. Dat hield in van 15.00 uur 's middags tot 01.00 uur 's nachts werken. Dus geen jaarwisseling thuis.

In Casino Valkenburg viel de avond van de 31e december wat tegen. Het was geen herhaling van het bruisende Zandvoortse feest in het jaar daarvoor.

Op diverse tafels was geen of nauwelijks spel. Ook de zaalchef die 'de papieren' had en over de tafelopening en sluiting ging zag dat. Hij nam een kloek besluit. De 'tussendiensten' mochten om 10.00 uur weg!

Een gat in de lucht.

Het gat dat toen door mij en de anderen van die dienst in de lucht gesprongen werd, is nu nóg in Valkenburg te zien!

Zo snel mogelijk werd de FR-tafel afgerekend.
Dat was toen best veel werk, want alle jetons moesten op tafel opgelegd en geteld worden. Daarna volgde in de kassa ook nog de telling van de cash en tronc door de equipe. Pas nadat alles boekhoudkundig in orde was konden we ons gaan omkleden.

Rond 11.00 uur ben ik naar huis gescheurd waar ik met grote verbazing en enthousiasme begroet werd door iedereen. Al snel vlogen de champagnekurken rond mijn oren. En kondigde het jaar 1978 zijn geboorte aan.

Gelukkig besloot men op een gegeven moment met grote wijsheid en onder grote druk van het personeel met Oud & Nieuw de deuren van de casino's dicht te houden.

Tot op de dag van vandaag is dat nog steeds het geval. En ik hoop dat het nog lang zo mag blijven.

Met de jaarwisseling denk ik onwillekeurig nog wel eens terug aan die blonde Engel van Zandvoort 1976. Ik hef dan stilletjes het glas op haar.

Ook op jou die dit leest hef ik het glas:

"Ik wens je in het nieuwe jaar veel momenten van geluk en vaak een glimlach op je gezicht."

Kerst in het Casino

Ook het casino is in deze tijd ondergedompeld in de kerstsfeer. Stylisten uit alle hoeken van Nederland hebben hun best gedaan om zo creatief mogelijk het kerstgevoel weer te geven.

Aan de meeste gasten zie je dat ze ervan genieten omgeven te zijn door bonte lichtjes en kleuren. Het lijkt ze blijer te maken.

Ook zorgt het management ieder jaar voor extra kerst-ingrediënten: speciale lekkernijen, glaasjes bubbels en als het even kan live muziek.

Zo ook een aantal jaren geleden in een van de oostelijke casino's.
Het leek ze daar wel leuk voor de gasten een zangeres een paar mooie klassieke kerstliederen ten gehore te laten brengen.

Er werden telefoontjes gepleegd en een zangeres geboekt. Ze zou vanaf het balkon met gevoelig gezang het kerstgevoel over de gasten uitstrooien.

Op eerste Kerstdag stond de betreffende dame, volslank zoals het een echte operadiva betaamt, in een feestelijke kerstjurk klaar en schraapte haar keel.
De muziek zette in...

Haar aria's galmden door het casinogebouw.

Maar in plaats van een warme gloed, ontstond er door haar zang steeds sterker een gevoel zoals bij iemand die met zijn nagels over een oud schoolbord krast.

Chips begonnen langzaam krom te trekken, rateau's namen steeds meer de vorm aan van een pijl en boog en zelf dove gasten kregen een onaangenaam soort kippenvel.

De zangeres zong vals. En niet zo'n beetje ook!

Sjef Dijkstra*, een zaalchef die bekend stond als een doortastende man die geen blad voor de mond nam, stond vol afgrijzen te luisteren. Zijn mond viel open.

Hij keek rond en zag diverse gasten ongemakkelijk op hun stoel heen en weer schuiven. Croupiers wierpen betekenisvolle blikken naar hem en knikten richting zangeres.

"Chef moeten we de dierenbescherming niet bellen?" vroeg een van de obers in het voorbijgaan.

Sjef hoefde niet lang na te denken. Hij stormde naar boven.

"Beste mevrouw, u kunt van een hele lange pauze gaan genieten. Die kan wat mij betreft jaren duren!" zei hij tegen de zangeres.

"Ik kan dit mijn gasten niet aandoen. Als vals zingen geld was geweest, dan was u nu miljonair! U krijgt uw gage, maar hoeft niet verder te zingen."

De zangeres stond perplex. Ze wist niet wat ze moest zeggen.

Met een valse blik in de ogen droop ze af.

Een zacht applaus klonk op uit de speelzaal. Duidelijk voor Sjef die vanaf het balkon met een grote grijns een verontschuldigende buiging maakte...

Het daarop volgende jaar was er voor de gasten een kerstman geregeld. Een van de croupiers, een grote forse vent, zou hem gaan spelen.

"Hoohoohoo!" klonk het terwijl de kerstman met een grote zak op zijn rug de trap afdaalde. Joop* was helemaal in zijn element.

Halverwege de trap ging er iets mis.

Of Joop iets te snel en iets te enthousiast de trap afkwam weten we niet. Maar de duikvlucht die hij nam was zeker spectaculair.

Hij zeilde met de zak vol cadeautjes als een superdikke pinguïn regelrecht de speelzaal in!

De doodsmak die Joop maakte bleef voor hem gelukkig zonder gevolgen. Hij was dik aangekleed en er was hem een buik aangemeten die leek op een halve wereldbol. Joop maakte zodoende eigenlijk een 'zachte landing'.

Voor de zak met kerstcadeautjes liep het minder goed af. Die barstte open. De inhoud vloog door de lucht en belandde tussen de gasten en op een aantal speeltafels.

Toen Joop beduusd opkrabbelde, zijn baard en muts half weggegleden en met zijn brilletje op halfzeven, werd het stil in de speelzaal.

Maar toen men merkte dat alles verder oké was met Joop, begonnen de eerste gasten te grinniken. En al snel barstte er een daverende lachbui los.

Joop herpakte zich en begon de weggevlogen cadeautjes te verzamelen.

Een oud dametje tikte hem op zijn schouder.

"Kerstman, ik wist niet dat u zonder rendieren en slede door de lucht kunt vliegen. Maar nu wel. Ik heb het zelf gezien!"

Nu kon ook Joop zijn lachen niet meer houden.
En met een dikke zoen gaf hij het dametje het mooiste cadeautje dat hij had...

* In verband met de privacy zijn andere namen gebruikt.

Naar de grens van het geluk

Deze keer geen verhaal uit onze vaderlandse casino's, maar uit Las Vegas. Over de Brit Ashley Revell die het een keer wilde meemaken om een gigantisch bedrag in één draai op de roulettetafel te zetten.

Ashley Revell.

Ashley (geboren in 1971 te Kent) zat met vrienden in de pub toen het gesprek kwam op gokken en de rush die daarbij ontstaat op het moment dat de roulettekogel rolt en een flink bedrag op het spel staat. 

Zoals zo vaak als je de borreltafel verlaat, vervagen de verhalen meestal als je thuis bent. Bij Ashley bleef het gesprek over de sensatie van een ultieme gok echter in zijn hoofd rondspoken.

"Wat een unieke ervaring zou het zijn als ik alles wat ik heb in één draai op de roulette zou riskeren!" fantaseerde hij. "Dat intense oergevoel ervaren als je echt álles wat je bezit in de waagschaal zet."

De 32-jarige Ashley begon alles te verkopen wat hij bezat: zijn BMW, zijn Rolex, zijn golfclubs, zelfs al zijn kleding. Op alle mogelijke manieren probeerde hij aan geld te komen.

Uiteindelijk wist hij ruim $136.000 bij elkaar te sprokkelen.

Zijn idee begon steeds vastere vorm aan te nemen. Hij zou naar Las Vegas vliegen en daar op de Amerikaanse Roulette in één draai het hele bedrag op een kleur zetten.

Zijn vrienden en familie verklaarden hem voor gek. Het risico om alles in een klap kwijt te raken was enorm.

De kans om te winnen met een inzet op Zwart of Rood bij de Amerikaanse Roulette is bij een Amerikaanse cilinder 47,3% en bij een Europese cilinder 48,6%.

De Engelse tv-zender Sky One hoorde van zijn gedurfde plan en besloot de docusoap Double or Nothing met Ashley te gaan maken. En hem te volgen op weg naar de sensationele inzet op de speeltafel in Las Vegas.

Samen met een camera-crew, diverse vrienden en familieleden nam Ashley het vliegtuig naar Amerika. Hij was er rotsvast van overtuigd dat hij zou winnen.

Het was echter nog niet zo gemakkelijk om een casino bereid te vinden om de inzet van $136.000 op rood of zwart te accepteren.

Plaza Hotel-Casino in Las Vegas.

Uiteindelijk zagen de eigenaren van het Plaza Hotel-Casino er een mooie publiciteitsstunt in. Wel waarschuwden ze Ashley diverse keren hoeveel risico hij liep om te verliezen. Zelfs nog aan de speeltafel vlak voor Ashley zijn inzet plaatste.

Ashley was vast besloten. Niets of niemand kon hem van zijn idee afbrengen.

Een ding wist hij nog niet zeker: of hij rood of zwart zou spelen. Pas op het allerlaatste moment zou hij zijn stapel chips op een kleur schuiven.

Toen op 11 april 2004 het moment was aangebroken en de croupier de kogel gaf werd het doodstil in het casino. 

Ademloos keken vrienden, familie en casinogasten toe. Het werd ook stil in miljoenen huiskamers in Engeland waar Sky One's docusoap op tv werd uitgezonden.

De kogel begon langzaam snelheid te verliezen.

Met twee handen schoof Ashley in een snelle beweging zijn chips op Rood.

De kogel stuiterde met korte venijnige tikken over de nummers...

Toen lag hij ineens stil...

In de zeven...

Een rood nummer...

Ashley had zijn geld verdubbeld!

Een gejuich barstte los en iedereen stond uitzinnig van vreugde te schreeuwen en springen.

De speeltafel waar Ashley won.

Ashley wilde absoluut niet opnieuw inzetten en verdween naar de kassa om zijn chips in te wisselen.

Een klein deel van zijn winst besteedde hij later om met de motor door Europa op vakantie te gaan.

In Nederland ontmoette hij tijdens die toertocht een meisje. Ze ging mee naar Engeland en werd zijn vrouw. Samen kregen ze twee kinderen.

Terugblikkend op zijn gokavontuur zei Ashley:

"Eigenlijk heb ik met mijn gevaarlijke gok in Las Vegas vier keer gewonnen."

"Een pak geld, een lieve vrouw en twee kinderen..."

Filmpje van Ashley aan de speeltafel:

Agressie

Slechts twee keer...

Mensen van buiten het casino vragen me regelmatig of ik tijdens mijn casinowerk ooit veel agressie ben tegengekomen. Het casino is immers een plaats waar mensen geld verliezen. Soms veel geld. Logisch dat ze daar behoorlijk kwaad om kunnen worden.

Het 'Starship' gebouw.

Dan vertel ik ze dat in de 35 jaar dat ik in het casino werkte, er slechts twee keer een incident plaats vond dat uitmondde in geweld. En opmerkelijk genoeg betrof het die twee keer een gast in een rolstoel.

De eerste keer was in het Casino Breda in het toenmalige 'Starship' gebouw.

De 'Walkman'.

Ik was in die tijd floor-manager en werd door de Pitboss gebeld vanwege een gast. Hij zat aan de Black Jack op box 3 en had een in die tijd populaire 'Walkman' bij zich en een koptelefoon op.

Zoals bekend, was zoiets niet toegestaan. De Pitboss had hem diverse keren gevraagd de koptelefoon af te doen of anders de tafel te verlaten. De man, een Aziatische gast van ongeveer 40 jaar, weigerde beiden te doen.

Toen ik de situatie in ogenschouw nam, zag ik dat de gast in een rolstoel zat en dat hij tot net boven de knie zijn beide benen miste.

Ik beschouwde mezelf als een echte 'specialist in conflict-management' en stapte vol vertrouwen op de gast af. Zachtjes tikte ik hem op zijn schouder en probeerde met gebaren duidelijk te maken dat hij zijn koptelefoon af moest doen zodat we even konden praten.

Zijn reactie was uiterst agressief. Als ik me goed herinner, stak hij zelfs zijn middelvinger op.

De OSG was altijd aanwezig.

De speelzaal van Casino Breda was rond, dus ideaal voor Security (in die tijd OSG genoemd) om snel ter plaatse te zijn als er problemen waren met gasten.

Er was ook altijd iemand van de OSG in de speelzaal aanwezig. Op dat moment was dat de net nieuwe medewerker Peter*.

Peter had over de commotie aan de BJ-tafel gehoord en kwam naast me staan. Ik legde hem de situatie uit.

De gast begon net weer te spelen en had nog steeds zijn koptelefoon op. Hij was zich totaal niet bewust van wat er achter zijn rug gebeurde.
  
"Oké," zei Peter, "Ik zal hem van de speeltafel wegrijden en hem meenemen naar het VIP/Verhoorkamertje."

Zelfverzekerd en vol enthousiasme keek Peter me aan. Hij zou dit varkentje wel even wassen!
Hij pakte de handvatten van de rolstoel beet en begon de rolstoel zachtjes van de BJ-tafel weg te trekken.

De gast draaide met een ruk zijn hoofd om. Toen hij zag wie hem van zijn plaats trok lanceerde hij een rechtse hoekstoot in de richting van Peters' hoofd!

Gelukkig zag Peter in een flits wat er gebeurde en wist razendsnel weg te duiken.

De gast had ongelukkig genoeg zóveel kracht achter zijn gemiste vuistslag gezet, dat hij daardoor in een soort pirouette op de vloer belandde. Hij had geen benen die hem met zo'n counter konden opvangen en in balans houden!

Wat een ongelooflijk bizar gezicht moet het voor iedereen zijn geweest: Twee casinomensen die probeerden een man zonder benen die net uit een rolstoel gevallen was onder controle te krijgen. Terwijl die man zich ook nog eens hevig bleef verzetten en naar hun benen klauwde!

Uiteindelijk lukte het ons om de gast naar het bewuste kamertje te krijgen.

Hoe het verder met hem afgelopen is kan ik me niet precies meer herinneren. Waarschijnlijk heeft hij een 'Entree-verbod' gekregen vanwege de aanval op een OSG-medewerker.

De situatie kan ik me na al die jaren nog haarscherp voor de geest halen. Net zoals iedereen die er getuige van was vermoed ik.

Je gaat mensen in een rolstoel daardoor toch wel met andere ogen bekijken...


*In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.

Sinterklaas

De vestiging was een half jaartje oud. En het was bijna december.
Een aantal collega's hoorde de stoomboot in de verte al fluiten.
Sint en Piet moesten natuurlijk een bezoek brengen aan de casinokinderen.

Men ging naarstig op zoek naar een Sinterklaas.

Al snel richtten zich vragende ogen op mijn persoontje.

Waarom? Misschien vanwege mijn grijze haar dat ik al op jonge leeftijd had? Of omdat ik nog steeds in Sinterklaas geloofde?

Het is immers zo, dat als je niet meer in hem gelooft, je ook geen cadeautjes krijgt. Dus ik kijk wel uit!

Hoewel ik die week toch béter uit had moeten kijken.

Ik had mijn schoen gezet. Een dure Italiaanse. Die bleek de volgende morgen weg te zijn! En ook de chocoladeletter die er in zat was verdwenen!

In de hondenmand vond ik later een afgekloven schoen, wat cadeaupapier en een schuldig kijkende hond...

Enfin, in het casino volop vragende ogen dus.
En een paar licht blauwe, die zich diep in mijn hart boorden.

Ik kon geen nee meer zeggen.

Op de ochtend van het Sinterklaasfeest werd ik ruw door mijn wekker uit een korte slaap gerukt. Veel te snel na een late dienst.

Ik moest ijselijk vroeg bij de mevrouw zijn die de schmink en de aankleding zou doen van mij als Sint. Samen met een paar collega's die als Zwarte Piet zouden figureren (in die tijd was er trouwens nog maar één kleur).

Met de grootste zorgvuldigheid werd ik getransformeerd tot Zijne Heiligheid. Met extra aandacht voor mijn baard. Speciaal voor het 1-jarig zoontje van een collega.
Die had de onhebbelijke gewoonte om stropdassen en baarden beet te pakken en ze als een bankschroef in zijn kinderhandjes te klemmen.

Op weg naar het casino die ochtend voelde ik me als de Paus in zijn Pausmobiel. De mensen zwaaiden naar me en de kindertjes staarden me diep gelovig en vol aanbidding aan.

"Siiinterklaasje kom maar binnen met je knecht..."

Een uitzinnige kindermassa met hun ouders begroette me in de balkonzaal van het casino.

Een voor een kwamen de kindjes bij Sinterklaas. Hij wist al lezend in zijn 'Grote Boek' een heleboel lieve en stoute dingen van ze.

"Wat heb jij een leuk nieuw jurkje aan. Kom maar eens bij me op schoot zitten!"

Via de intercom - Sint was door het hele casino te horen - klonk het regelmatig alsof de voorzitter van de vereniging van pedofielen aan het woord was. Er werd behoorlijk gegniffeld in de keuken, kassa en kantine.

Natuurlijk moesten ook een paar zaalchefs voor Sint en Piet verschijnen.

De liedjes die ze zongen, zouden de stoelen van "The Voice Of Holland" meteen aan de vloer vastnagelen om nooit meer om te draaien!

Een croupier gaf Sint een vette knipoog en bekende dat ze heel stout was geweest.

"Stop me maar in de zak Sint en neem me maar mee naar Spanje. Dan kan ik in bikini op het strand de hele dag chocoladeletters en pepernoten eten."

Toen we pasten, bleek de zak helaas te klein te zijn. Als straf heeft Sint haar met een handvol pepernoten en een chocoladeletter in de hoek gezet.

En toen kwam het 'bankschroef-jongetje'.

Zijn piepkleine handjes kregen Sint's baard meteen in een ijzeren greep. De baard kraakte gevaarlijk en de mijter stond er ineens bij als de toren van Pisa.

Zelf toen pa en ma het mannetje probeerden af te leiden met snoepgoed, bleven de handjes vastgeklonken. Zonder ze te breken kreeg pa de vingertjes echt niet los.

Uiteindelijk was er maar één oplossing: de baard van Sint moest los!

"Sint moet even naar het toilet met Paultje*, want hij moet een plasje doen!" jokte ik tegen de kinderen.

Samen met de ouders hebben we in een kantoortje de baard los gemaakt.

Met grote ogen keek het ventje naar Sint en vervolgens naar de baard. Hij liet van pure schrik de baard als een vies beest op de grond vallen. Missie geslaagd!

De baard weer aangedaan en uiteindelijk afscheid genomen van de kinderen met een "Dááág Sinterklaasje..."

Dat Paultje er een Sinterklaas-trauma aan overgehouden heeft geloof ik niet.

Nog niet zo lang geleden zag ik trouwens een foto van hem. Een volwassen kerel met een prachtige baard.

Zo eentje waar ik ook wel eens flink aan wil trekken...

*In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.

Bijzondere Collega's 2

Het was in de nadagen van de Franse Roulette. Op een lome middag met niet veel gasten en weinig spel.

Enkele van de laatste FR-tafels waren onder het verlaagde gedeelte van het balkon geplaatst. Een symbolische plek, dichtbij de uitgang.

Met een stuk of zes gasten aan tafel die nauwelijks wat speelden, sloeg de verveling bij de croupiers al snel toe.

"Hé chef, moet u nou kijken!"

Ik was net even met mijn tafelboek bezig om een paar aantekeningen te maken.

Frans* keek me met een mengeling van schrik en ontzetting aan.

Hij zat met zijn rateau omhoog tegen het lage plafond en leek er krampachtig aan te trekken.

"Ik krijg mijn rateau niet meer los!

Er zit volgens mij iets super magnetisch in het plafond!"

Een paar gasten keken vol verbazing omhoog. Ze konden hun ogen niet geloven.

Een gast naast Frans werd door hem gevraagd even te voelen hoe sterk de magneet zijn rateau vastgeklonken hield. Frans deed alsof hij uit alle macht meetrok. In werkelijkheid duwde hij er zo hard mogelijk tegen. 

De gast raakte helemaal van zijn stuk toen hij merkte hoe sterk het rateau aan het plafond vast zat.

Met een glinstering in mijn ogen sloeg ik het tafereel gade en speelde het spelletje mee.

"Probeer hem met twee handen lost te trekken Frans!" moedigde ik hem aan.

Uiteindelijk lukte dit en Frans veegde het zweet van zijn voorhoofd.

"We moeten hiervan de zaalleiding op de hoogte stellen chef. Dit is zó merkwaardig! Er kunnen wel ongelukken gebeuren!"

Met een verontrust gezicht en stiekeme knipoog keek Frans mij vragend aan.

Ik wist wie er dienst had en wie op dit bijzondere moment in de zaal liep. Ze was goedgelovig, een tikje naïef en toevallig blond.

Kortom, de juiste persoon om dit delicate probleem op te lossen.

Toen ze was gearriveerd demonstreerde Frans opnieuw het mysterieuze magnetische probleem.

Hij hield zijn rateau tegen het plafond en begon er met een verbeten trek om zijn mond met alle macht aan te trekken.

Geen beweging in te krijgen.

Met open mond stond Annelies* naar het magnetische fenomeen te kijken.

Frans vertelde dat ook gasten het rateau niet meer los konden krijgen. Pas met veel moeite was het hem zelf gelukt.

Frans ging nu bijna aan het rateau hangen en kreeg hem uiteindelijk met een schok los.

Annelies was zo door de situatie overweldigd, dat ze vergat om zelf het magnetisme te testen.

"Ik zal meteen de technische dienst informeren!" reageerde ze paniekerig.

En weg was ze.

Nog geen vijf minuten later kwamen er twee medewerkers van de technische dienst om de zaak in ogenschouw te nemen.

We gaven hen een rateau om het fenomeen te onderzoeken.

"Het zit niet overal en het reageert niet altijd," legde Frans uit.

Het technisch onderzoek leverde niets op.

Op allerlei plaatsen hielden onze twee techneuten het rateau tegen het plafond. Maar geen magnetisme te vinden!

"Hier heb ik het weer!" riep Frans uit en wist met moeite zijn rateau van het plafond los te trekken.

"We maken meteen een rapport chef."

Ze liepen als twee grote vraagtekens de speelzaal uit.

 

Natuurlijk hielden we het niet meer. En toen we het de gasten hadden uitgelegd, konden ook zij hun lachen niet meer bedwingen.

Het duurde natuurlijk niet lang of iedereen in het casino wist van het mysterie bij de Franse Roulette.

Sommigen voelden zich behoorlijk opgelaten door de grap van Frans.

Ook bij het management liepen er een paar met het schaamrood op de kaken rond. 

De ochtend na het voorval was de manager facilities zelfs voor de zekerheid, heel stilletjes in de hoop dat niemand hem zou zien, nog even bij de plaats delict wezen kijken.

Maar wat voor plek hij ook op het plafond onderzocht, er was niets magnetisch te vinden. Nergens bleef er een rateau hangen...


*In verband met de privacy zijn andere namen gebruikt.

Bijzondere Collega's

Ook in het casino zijn er mensen die onopvallend hun werk doen of zij die eruit springen door gedrag of een bijzondere reactie op situaties of gasten.

Die laatsten zijn de collega's die je na jaren nog bijblijven, doordat je er vreselijk om gelachen hebt of doordat ze een onuitwisbare indruk hebben gemaakt.

Zo was daar Mart*.

Een noeste werker aan de speeltafel, die zich door niets of niemand gek liet maken.

Hoestend en proestend ging hij door met werken waar anderen al lang voor Pampus lagen.

Niet altijd even fris, zeker voor de gasten, maar hem daarom van tafel halen deed men in de beginjaren van het casino niet zo gauw.

Een gesprek, dat je het waardeerde dat hij aan de gang wilde blijven ondanks zijn narigheid, maar waarin je tegelijkertijd wees op het effect ervan op de gasten, kon soms nog weleens helpen.

"Ik snap het chef, dat gesnif en gesnuit, daar word niemand vrolijk van. Maar ja, wat moet ik? Me ziek melden?"

Natuurlijk wilde niemand hem het ziekbed induwen. Maar toch moest men een juiste balans zien te vinden tussen het belang van gasten en medewerkers. De gast zat immers niet te wachten op een croupier die de kaarten van tafel nieste of  jetons hoestend door elkaar blies. Maar het bleef moeilijk.

"Één ding Mart, als je moet niesen, knijp dan niet je neus dicht zoals je meestal doet. Ik heb gisteren op tv gezien dat je ogen kunnen beschadigen door de overdruk die zo ontstaat."

"Oké chef, ik hou het in de peiling."

Een paar dagen later aan de Franse Roulette, zat Mart aan de Bout de Table toen een plotselinge niesbui hem overviel.

Een donderbui aan geluid rolde over tafel.

Het kwam allemaal zó snel, dat Mart niet meer op tijd zijn zakdoek kon pakken om de niesaanval op te vangen.

Met zijn hand probeerde hij als een soort noodrem het niesgeweld te stoppen.

"Niet in mijn neus knijpen, niet in mijn neus knijpen!" flitste het door zijn hoofd.

De explosie was desastreus.

Als door een orkaan getroffen lag een aantal jetons op het laatste gedeelte van het tableau in een puinhoop door elkaar. 

Mart keek met verbijstering naar zijn hand en naar de tafel.

"Chef, kan ik even op pauze!?"

Ik knikte en zag hem met uitgestoken hand pijlsnel de speelzaal verlaten.

Ik stond op van mijn chefstoel en liep naar de kop van de tafel en herstelde zoveel mogelijk de schade op het tableau. 

Ook schakelde ik een zaalassistent in om de boel met wat ontsmettingsdoekjes zoveel mogelijk schoon te krijgen.

De sporen van het niesdrama waren gelukkig snel opgeruimd.

"Sorry chef," verontschuldigde Mart zich een tiental minuten later.

"Ik heb uw raad opgevolgd en mijn neus niet dicht geknepen. Het had helaas in mijn hand en op tafel nogal wat vieze effecten."

We keken elkaar aan en barsten in lachen uit. De tranen liepen uiteindelijk over onze wangen.

Ik had het echt niet meer.

Telkens zag ik het besmeurde gezicht van Mart voor me: ontsteld en vol ongeloof kijkend naar zijn hand en naar wat er op tafel gebeurd was! En dan die vertwijfelde blik toen hij vroeg of hij even weg mocht...

Het is vele jaren geleden, maar nóg zie ik het beeld voor me van die arme Mart als iemand een dreigende niesbui probeert te smoren door zijn neus dicht te knijpen.

Maar ik kijk wel tien keer uit om het advies te geven dat beter niet te doen.

* In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.