Richard en Claus

Richard

Nog zo'n artiest was Richard.* Het was die zomer regelmatig tropisch warm en de airco kon het niet bijbenen. Iedereen zat letterlijk op het kookpunt aan tafel. Ook voor Richard, die mede door zijn behoorlijke lichaamsgewicht toch al snel richting oververhitting ging, was het zwaar afzien.

In de kleedkamer nam hij een drastisch besluit. Hij knipte het frontje uit zijn overhemd en trok dat onder zijn smokingjasje aan. Ook de manchetten knipte hij los en plakte die om zijn polsen met plakband uit een van de kantoren. 'Hoe minder kleding hoe beter!' dacht Richard.

Aan tafel ging het een tijdje goed. Hij voelde zich een stuk koeler door zijn geniale inval. Niemand had trouwens iets in de gaten.

Pas op het moment dat een van de manchetten los schoot en voor de Bout de Table belandde, keek iedereen vreemd op. Richard was zijn opgeplakte manchetten totaal vergeten. Door het voortdurend werpen met jetons was er eentje los geraakt. Hij keek vertwijfeld de chef aan en stamelde excuses. Zijn rode bezwete hoofd vertelde dat er bij Richard een zware hittegolf was uitgebroken.

Claus

Claus* een tafelchef uit Wenen was jarig. Hij vond dat zoiets gevierd diende te worden. Ook als een van de croupiers uit zijn equipe jarig was of iets speciaals had, liet hij na de dienst de glazen goed vullen en zorgde voor lekkere hapjes.

Die avond had Claus een paar flessen Sekt koud gelegd in de bak van de douche in de kleedkamer. Het koude water stroomde in de bak en hield de flessen heerlijk koel tot na de dienst.

Tegen middernacht ontstond er paniek bij een Franse Roulette in de hoek van de speelzaal. Water gutste uit het plafond en viel in een gestage stroom neer op het tableau en over de gasten!

Na onderzoek bleken de flessen van Claus er de oorzaak van te zijn. Door het stromende water waren er een paar etiketten losgeweekt en hadden het afvoerputje van de douchebak verstopt. De hele douche en de kleedkamer stond blank!

Behalve een hele stevige reprimande kreeg Claus voor zijn verjaardag een dikke rekening gepresenteerd vanwege de schade door de wateroverlast. En de flessen Sekt werden in beslag genomen.

Niet dat het laatste een ramp was. Zijn equipe zorgde dat Claus na alle ellende die avond in gepaste dronkenschap een jaartje ouder kon worden.

Achmed en Koos

Ook in het casino zijn er mensen die onopvallend hun werk doen of zij die eruit springen door gedrag of een bijzondere reactie op situaties of gasten.

Die laatsten zijn de collega's die je na jaren nog bijblijven, doordat je er vreselijk om gelachen hebt of doordat ze een onuitwisbare indruk hebben gemaakt.

Achmed

Zo was daar Achmed*. Hij kwam op een avond op me af in de kleedkamer. 'Chef, wat vindt u? Kan ik zo de speelzaal in?'

Ik keek hem aan en schoot bijna in een schaterlach. Van top tot teen zat hij onder de oranje-bruine vlekken. Tussen de giraffen zou hij niet zijn opgevallen. Ik schudde bedenkelijk mijn hoofd.

'Sorry Achmed, je kunt dat onze gasten niet aandoen. Wat is er in vredesnaam gebeurd?'

'Ik wilde een mooi bruin kleurtje', vertelde Achmed triest. 'Even sprayen en ik zou er als een bruine playboy uitzien, maar helaas... Het werden allemaal van die vieze vlekken!'

Ik legde mijn hand op zijn schouder. 'Flink schrobben en over een paar dagen zie je er bijna niks meer van. Tot die tijd zullen we iets voor je achter de schermen zoeken.'

Koos

Koos* was een croupier van het type 'als zijn hoofd niet vast had gezeten...' De ene keer zat hij aan tafel en was zijn strik vergeten. De andere keer zag hij eruit als een stekelvarken omdat hij zijn haar was vergeten te kammen.

Op een avond ontdekte Koos dat hij zijn zwarte sokken thuis had laten liggen. En geen van de collega's kon hem uit de brand helpen met een reservepaar.

Het toeval wilde dat net die avond een Duitse zaalchef dienst had, die zeker wat het uiterlijk betreft een Pietje Precies was. Een croupier moest altijd correct gekleed zijn vond hij.

Koos zag de bui al hangen als hij het waagde zonder zwarte sokken aan tafel te gaan zitten. Binnen de kortste keren zou Herr Müller* hem in de peiling hebben, hem van tafel halen en hem ongenadig uitkafferen. Misschien wel naar huis sturen!

Koos' blik viel op een doosje met zwarte schoenpoets bij de poetsmachine in de kleedkamer. Zijn brein raakte in een stroomversnelling en zijn hart maakte bijna een luchtsprong van vreugde. Dit was de oplossing!

Geen mens, ook Herr Müller niet, heeft die avond in de gaten gehad dat Koos geen zwarte sokken droeg. De zwart gemaakte enkels waren perfect gecamoufleerd.

(*Vanwege de privacy zijn andere namen gebruikt.)