Ook in het casino zijn er mensen die onopvallend hun werk doen of zij die eruit springen door gedrag of een bijzondere reactie op situaties of gasten.
Die laatsten zijn de collega's die je na jaren nog bijblijven, doordat je er vreselijk om gelachen hebt of doordat ze een onuitwisbare indruk hebben gemaakt.
Achmed
Zo was daar Achmed*. Hij kwam op een avond op me af in de kleedkamer. 'Chef, wat vindt u? Kan ik zo de speelzaal in?'
Ik keek hem aan en schoot bijna in een schaterlach. Van top tot teen zat hij onder de oranje-bruine vlekken. Tussen de giraffen zou hij niet zijn opgevallen. Ik schudde bedenkelijk mijn hoofd.
'Sorry Achmed, je kunt dat onze gasten niet aandoen. Wat is er in vredesnaam gebeurd?'
'Ik wilde een mooi bruin kleurtje', vertelde Achmed triest. 'Even sprayen en ik zou er als een bruine playboy uitzien, maar helaas... Het werden allemaal van die vieze vlekken!'
Ik legde mijn hand op zijn schouder. 'Flink schrobben en over een paar dagen zie je er bijna niks meer van. Tot die tijd zullen we iets voor je achter de schermen zoeken.'
Koos
Koos* was een croupier van het type 'als zijn hoofd niet vast had gezeten...' De ene keer zat hij aan tafel en was zijn strik vergeten. De andere keer zag hij eruit als een stekelvarken omdat hij zijn haar was vergeten te kammen.
Op een avond ontdekte Koos dat hij zijn zwarte sokken thuis had laten liggen. En geen van de collega's kon hem uit de brand helpen met een reservepaar.
Het toeval wilde dat net die avond een Duitse zaalchef dienst had, die zeker wat het uiterlijk betreft een Pietje Precies was. Een croupier moest altijd correct gekleed zijn vond hij.
Koos zag de bui al hangen als hij het waagde zonder zwarte sokken aan tafel te gaan zitten. Binnen de kortste keren zou Herr Müller* hem in de peiling hebben, hem van tafel halen en hem ongenadig uitkafferen. Misschien wel naar huis sturen!
Koos' blik viel op een doosje met zwarte schoenpoets bij de poetsmachine in de kleedkamer. Zijn brein raakte in een stroomversnelling en zijn hart maakte bijna een luchtsprong van vreugde. Dit was de oplossing!
Geen mens, ook Herr Müller niet, heeft die avond in de gaten gehad dat Koos geen zwarte sokken droeg. De zwart gemaakte enkels waren perfect gecamoufleerd.
(*Vanwege de privacy zijn andere namen gebruikt.)