Ik keek de jongeman aan. Hij was ergens in de twintig, met een slobberbroek, uitgewoond jasje, donker krullend haar, een bleek spits gezicht en een kolossale bril op z'n neus.
"Weer zo'n type, dat branieachtig loopt te doen voor vrienden of vriendinnen," dacht ik.
Vooral in de weekenden struinden er van die figuren rond die voor anderen deden alsof ze verstand hadden van het spel en er even een smak geld tegenaan zouden gooien. In werkelijkheid liepen ze al peentjes te zweten als ze een paar tientjes verloren.
"Op deze tafel tienduizend meneer," antwoordde ik.
"Oké, dank u wel chef."
In het uur daarop kon ik mijn ogen niet geloven.
Samen met een vriend speelde de jongeman op diverse tafels progressief op rood. Ze begonnen met een tientje en verdubbelden bij verlies.
De inzetten liepen al snel op tot tot enkele duizenden. Maar ze bleven winnen!
Aan het eind van de avond kwamen ze trots vertellen dat ze ruim 8.000 gulden gewonnen hadden. Gewoon door klein te beginnen en telkens te verdubbelen totdat rood kwam.
Ze namen afscheid en beloofden snel terug te komen.
Een paar dagen later stonden ze weer bij me aan de Franse Roulette.
"Hallo chef, we komen de bank weer beroven!"
 |
"Zo'n beetje hetzelfde als de vorige keer chef," vertelden ze glimmend van trots.
Ik feliciteerde hen en bood ze een drankje aan. Wel waarschuwde ik er voor dat het geluk heel grillig kon zijn. En als je niet uitkeek je geen cent meer in je portemonnee had.
Ze lachten en vroegen me wat ze dan het beste konden doen.
Ik keek ze aan. Twee jonge gasten die een kapitaaltje hadden verdiend waar ze anders veel en hard voor moesten werken. Ze waren studenten wiskunde, hadden ze me verteld.
"Nooit meer terug komen," zei ik. "En investeer het geld in iets waar je wat aan hebt. Dan kun je het tenminste niet verspelen."
Ze knikten nadenkend en namen afscheid.
Vijf dagen later waren ze er weer. Toen ze me zagen, kwamen ze op me af.
 |
"Chef we hebben uw goede raad opgevolgd. Tenminste gedeeltelijk. We hebben een mooie witte Mercedes gekocht!"
Dat was niet precies waaraan ik had gedacht, maar ik glimlachte en prees hun goede besluit. Alleen het feit dat ze weer in de speelzaal stonden vond ik beduidend minder. Ik wees ze nogmaals op de risico's. Maar mijn adviezen waren aan dovemansoren gericht.
Vol overgave speelden ze opnieuw hun spel. Af en toe balancerend op de rand van de financiële afgrond. Maar opnieuw lachte God Fortunas hen toe.
Met een dikke winst zwaaiden ze mij die avond een tot ziens toe.
 |
Hijgend en berooid stonden de twee studenten halverwege de avond naast me.
"Chef hoe is het mogelijk? Liefst 17 keer zwart achter elkaar! Dat tart toch elke kansberekening?!"
Ik keek ze meewarig aan. "Gelukkig hebben jullie die witte Mercedes nog."
Ze bogen hun hoofd en stamelden: "Die hebben we verkocht chef. We zijn met de trein gekomen."
Met hangende schouders zijn ze vol ongeloof het casino uit gesloft. Veel geld armer, maar wel een illusie rijker. Gelukkig voor hen zijn ze nooit meer terug gekomen.
Onwillekeurig moest ik terugdenken aan die keer toen ik als jonge croupier maar liefst 24 keer rood draaide.
Na 10 keer rood, ging het als een lopend vuurtje door de speelzaal: "Er gebeurt iets bijzonders aan tafel 8!"
Het werd een enorm gedrang aan de speeltafel. Rood bleef maar vallen!
Bij elke draai raakte zwart steeds voller. Er werd bijna niets anders gespeeld. Na 20 keer rood ontstond een ongekend spektakel. Elke gast zette zowat alles wat hij had op zwart.
Pas na 24 keer rood viel eindelijk zwart. Er stonden nog een paar armzalige tientjes op. Het hele casino was zowat platzak!
Toen ik op pauze ging en door de speelzaal liep, werd ik door honderden vijandige ogen nagestaard.
Het waren de langste en zwartste minuten uit mijn prille casinoleven...