In het prille begin waren er nog geen camera's om het reilen en zeilen in de speelzaal en aan de tafels te controleren. Later waren ze er wel. Maar het duurde een tijdje voordat ze ingezet werden om een discussie of probleem aan tafel op te lossen. Aanvankelijk was het überhaupt niet toegestaan. Toen het wel mocht, was het bij een aantal chefs hun eer te na om de techniek die voorhanden was te gebruiken.
'We deden het altijd zelf. We zullen dat ook zelf blijven doen!'
Dit was voor velen moeilijk te begrijpen.
'Als de hulpmiddelen er zijn, gebruik ze dan', was de redenering. 'En doe het niet meer op de eeuwenoude manier door te vertrouwen op wat je als chef gezien hebt of wat de croupiers weten.'
Waar dit toe kon leiden, wist men maar al te goed uit de pioniersdagen van de Nederlandse casino's.
 |
| Goudeerlijke casinogasten. |
Op veel momenten was het in de begintijd op de roulettetafels zó druk, dat je als equipe aan tafel absoluut geen zicht meer had op wie wat gezet had. En er waren dus geen camera's als ondersteuning. Een aantal goudeerlijke casinogasten was daar helaas vaak het slachtoffer van.
Een chef moest in die wilde dagen creatief zijn in het oplossen van een discussie. Helaas leidde die creativiteit niet altijd naar de rechtmatige eigenaar van een inzet. Maar wat moest hij anders als chef? In ieder geval kost wat kost een einde maken aan de discussie.
Het Cheval
Op een keer toen de 32 viel, stonden er ongeveer 30 tweetjes op het cheval 32/35. Toen de betalende croupier op de stukjes tikte met zijn rateau en vroeg wie gezet had, stak zowat het halve casino zijn hand omhoog.
 |
| Het halve casino stak zijn hand omhoog. |
Hoe kon je ooit weten wie er gezet had? Er waren zoals gezegd, geen camera's om te helpen.
Allereerst werden de annonces van de croupiers betaald. Maar toen bleef er nóg een zee van handen over.
Het geschreeuw nam toe. Gasten die al vaker met het bijltje gehakt hadden dachten het te weten: degene met de grootste mond heeft de meeste kans op betaling. Dus stelden ze zich zo intimiderend mogelijk op.
In uiterste vertwijfeling sprong de Joegoslavische chef op en schreeuwde met overslaande stem half in het Duits en Nederlands naar de betalende collega: 'Zahlen Sie tot kein Mensch meer wil!'
En zo geschiedde.
Geen discussie meer en iedereen die zich meldde streek zijn 17 stukjes winst op.
Bij de volgende draai zat de hele equipe in stilte tot Vrouwe Fortuna te bidden dat er maar geen repetitie zou komen!
'Nieks meer'
In dezelfde orkaan van speelgeweld gebeurde het op een avond dat de 7/12 betaald moest worden. Er stond een toren aan inzetten op. Ook hier meldden zich meer eigenaren dan er stukjes waren.
De Duitse chef besloot tot een geniale strategie om het probleem op te lossen. Hij gaf de croupier een eenvoudige opdracht: 'Zahlen Sie aus, zusammen mit dem Einsatz!'
De croupier tikte af en deed wat de chef had gezegd. Telkens werd de inzet bij de betaling gevoegd. En uiteindelijk stond er niets meer op de 7/12, terwijl er nog een stuk of vier gasten waren die betaald wilden hebben.
'Was wilt u nun eigentlich!?' beet de chef hen in gebroken Nederlands toe. 'Da steht doch nieks meer!'
De gasten waren te overdonderd om te reageren. Zeker toen de chef opdracht gaf om weer snel te gaan draaien, wisten ze dat het een hopeloze zaak was. En haastten ze zich om in ieder geval nog gauw iets te zetten voor het volgende spel.
Ellen
Soms werd de uitbetaling van een nummer wel heel moeilijk gemaakt. Niet door de gasten, maar door een croupier die iets stoms uithaalde. En waar dat gebeurde zagen allerlei dubieuze figuren meteen hun kans schoon en stormden op de speeltafel af.
Het was op een van die hectische avonden. Met man en macht probeerde iedereen alles zo goed en zo kwaad als het kon te laten verlopen.
De speeltafels waren overladen met inzetten. Het tableau van de tweetjestafels was haast niet meer te zien, zo druk was het.
Niet alleen de ervaren croupiers moesten alle zeilen bijzetten, maar vooral de jonge collega's wisten op zeker moment nauwelijks meer hoe in de kolkende casinozee boven water te blijven.
 |
| Een moeilijk nummer. |
De 29 was gevallen.
Een moeilijk nummer voor een croupier om op het tableau de jetons die gewonnen hebben te laten staan en die verloren hebben weg te halen.
Niemand mag daarbij helpen. Het vergt een hele goede techniek en veel vakbekwaamheid bij een overvol tableau.
Ellen* had dat allemaal in huis. Ze was nog maar net een half jaartje klaar met de opleiding, maar werd beschouwd als natuurtalent. Ze kon haar zenuwen in bedwang houden, hield overzicht bij het spel en overwicht op de gasten.
Met een verbeten trek om haar mond begon ze aan de klus om de overvolle 29 vrij te maken en de verloren inzetten binnen te halen. Het lukte haar de berg jetons met een opmerkelijke soepelheid en elegante snelheid naar haar werkplek te krijgen.
Toen het laatste stukje was weggehaald slaakte ze een zucht van verlichting. De collega die tegenover haar zat gaf vol bewondering een knipoog.
Ellen glimlachte flauwtjes en wierp nog een laatste blik op het tableau. En toen gebeurde het...!
Ze dacht dat ze wat vergeten was en trok met enkele halen de complete 29 weg!
Het pandemonium dat losbarstte is niet te beschrijven. Gasten en croupiers schreeuwden doorelkaar. Uiteindelijk wist de chef na een paar minuten de orde te herstellen.
'Rustig dames en heren, het komt allemaal goed. We gaan alles terug zetten!'
Een heidens karwei zonder camera.
De chef probeerde het beeld van de 29 terug te halen... De croupiers probeerden zich zoveel mogelijk te herinneren wat ze op de 29 hadden geplaatst... Gasten probeerden de chef duidelijk te maken dat zij er een stukje op hadden gezet...
Uiteindelijk lukte het om zoveel mogelijk te reconstrueren wat er op het nummer had gestaan en werd alles betaald. Een aantal gasten verliet de tafel met een vette grijns op hun gezicht. Ze hadden weer gescoord zonder te spelen.
Ellen was het liefste onder tafel gekropen en de rest van de avond onzichtbaar gebleven. Maar net toen ze haar tranen nauwelijks meer kon bedwingen, legde de chef zijn hand op haar schouder.
'Geeft niks Ellen, kan gebeuren. Weet je, je bent nog een jonge croupier. De fouten die jíj nog moet maken, ben ík allang vergeten!'
Ellen keek haar chef dankbaar aan. En met een onderdrukte snik pakte ze haar rateau op en begon nog wat bibberig weer voor gasten annonces uit te zetten.
Jaren later vertelde Ellen me dat ze zo'n 'vergeten' nummer nog een paar keer had meegemaakt. Maar nu als zaalchef.
Met een troostende hand op de schouder had ze toen de diep geschokte croupier gerust gesteld en gezegd dat zoiets echt de beste kon overkomen...
*In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.