In het prille begin waren er nog geen camera's om het reilen en zeilen in de speelzaal en aan de tafels te controleren. Later waren ze er wel. Maar het duurde een tijdje voordat ze ingezet werden om een discussie of probleem aan tafel op te lossen. Aanvankelijk was het überhaupt niet toegestaan. Toen het wel mocht, was het bij een aantal chefs hun eer te na om de techniek die voorhanden was te gebruiken.
'We deden het altijd zelf. We zullen dat ook zelf blijven doen!'
Dit was voor velen moeilijk te begrijpen.
'Als de hulpmiddelen er zijn, gebruik ze dan', was de redenering. 'En doe het niet meer op de eeuwenoude manier door te vertrouwen op wat je als chef gezien hebt of wat de croupiers weten.'
Waar dit toe kon leiden, wist men maar al te goed uit de pioniersdagen van de Nederlandse casino's.
 |
| Goudeerlijke casinogasten. |
Op veel momenten was het in de begintijd op de roulettetafels zó druk, dat je als equipe aan tafel absoluut geen zicht meer had op wie wat gezet had. En er waren dus geen camera's als ondersteuning. Een aantal goudeerlijke casinogasten was daar helaas vaak het slachtoffer van.
Een chef moest in die wilde dagen creatief zijn in het oplossen van een discussie. Helaas leidde die creativiteit niet altijd naar de rechtmatige eigenaar van een inzet. Maar wat moest hij anders als chef? In ieder geval kost wat kost een einde maken aan de discussie.
Het Cheval
Op een keer toen de 32 viel, stonden er ongeveer 30 tweetjes op het cheval 32/35. Toen de betalende croupier op de stukjes tikte met zijn rateau en vroeg wie gezet had, stak zowat het halve casino zijn hand omhoog.
 |
| Het halve casino stak zijn hand omhoog. |
Hoe kon je ooit weten wie er gezet had? Er waren zoals gezegd, geen camera's om te helpen.
Allereerst werden de annonces van de croupiers betaald. Maar toen bleef er nóg een zee van handen over.
Het geschreeuw nam toe. Gasten die al vaker met het bijltje gehakt hadden dachten het te weten: degene met de grootste mond heeft de meeste kans op betaling. Dus stelden ze zich zo intimiderend mogelijk op.
In uiterste vertwijfeling sprong de Joegoslavische chef op en schreeuwde met overslaande stem half in het Duits en Nederlands naar de betalende collega: 'Zahlen Sie tot kein Mensch meer wil!'
En zo geschiedde.
Geen discussie meer en iedereen die zich meldde streek zijn 17 stukjes winst op.
Bij de volgende draai zat de hele equipe in stilte tot Vrouwe Fortuna te bidden dat er maar geen repetitie zou komen!
'Nieks meer'
In dezelfde orkaan van speelgeweld gebeurde het op een avond dat de 7/12 betaald moest worden. Er stond een toren aan inzetten op. Ook hier meldden zich meer eigenaren dan er stukjes waren.
De Duitse chef besloot tot een geniale strategie om het probleem op te lossen. Hij gaf de croupier een eenvoudige opdracht: 'Zahlen Sie aus, zusammen mit dem Einsatz!'
De croupier tikte af en deed wat de chef had gezegd. Telkens werd de inzet bij de betaling gevoegd. En uiteindelijk stond er niets meer op de 7/12, terwijl er nog een stuk of vier gasten waren die betaald wilden hebben.
'Was wilt u nun eigentlich!?' beet de chef hen in gebroken Nederlands toe. 'Da steht doch nieks meer!'
De gasten waren te overdonderd om te reageren. Zeker toen de chef opdracht gaf om weer snel te gaan draaien, wisten ze dat het een hopeloze zaak was. En haastten ze zich om in ieder geval nog gauw iets te zetten voor het volgende spel...
*In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.