Zoals ik al in het vorige verhaal vertelde, waren er zeker in de begintijd collega's die anders dan de anderen waren. Vaak erg sympathiek en bereid om je te ondersteunen en prima om mee samen te werken. Maar ze hadden een 'twist'. Iets in hun karakter en gedrag waardoor ze opvielen in de grote massa casinomensen.
Hier nog een paar van zulke markante figuren uit het verleden:
Stan
Hij was een rondborstige Belg in de meest letterlijke zin van het woord. Je kon hem zonder bezwaar 'tonnetje rond' noemen. Als hij zijn gewicht in goud waard zou zijn geweest hoefde deze Obelix en zijn familie nooit meer te werken.
Matigheid met eten en drinken stond niet in Stan's* woordenboek. Geen wonder dat op gezette tijden de smoking en overhemden aangepast moesten worden op Stan's toegenomen omvang. De knoopjes van zijn overhemd moesten echter ondanks alles voortdurend blijven presteren. Soms tot bijna tegen het maximale aan.
Stan was een harde werker. Hij had als croupier aan de Franse Roulette tevens een soepelheid die je niet zou verwachten van iemand met zijn postuur. Met een verfijnde elegantie plaatste hij via zijn rateau de jetons op tafel en zijn 'aligneren' was bijna een liefdesverklaring aan elk afzonderlijk stukje dat op het tableau werd neergevlijd.
Op een avond, het was redelijk druk aan de FR, werkte Stan bedreven en met routine het spel af. De gasten speelden rustig hun spelletje.
Naast Stan zat een varkensboer uit Brabant. Hij kwam een paar keer per week, speelde hoog en was nogal opdringerig en eigenwijs. Ondanks diverse waarschuwingen probeerde hij regelmatig op het laatste moment nog iets te zetten.
Stan had het spel afgezegd en waakte dat niemand meer zou zetten. Vooral de varkensboer hield hij in de peiling.
En ja hoor, vlak voor de kogel viel probeerde de man nog een stukje op een nummer te plaatsen!
Stan schoot met een ruk naar voren en riep: 'Meneer er is Rien Ne Va Plus gezegd!'
Door Stan's heftige reactie schoot er een aantal knoopjes van zijn overhemd los. Ze konden de spanning niet meer aan en sprongen als vlooien over tafel.
De varkensboer keek Stan woest aan en wees met een trillende wijsvinger naar diens ontblote buik en schetterde:
'Da zoude vur oew eige ok 'ns motte zegge menneke..!'
Het lachsalvo dat rond de arme Stan losbarstte echode nog lang na die avond.
Later moest ik nog weleens aan Stan denken als ik in de kleedkamer voor de spiegel stond en ik de knoopjes van mijn eigen overhemd zachtjes hoorde kreunen...
Marcel
Hij viel eigenlijk niet op die Marcel.* Hij had een uiterlijk van dertien uit een dozijn, was een degelijke betrouwbare croupier en wist wat er in een casino loos was. Hij had echter één markant iets: hij was een 'practical joker'.
Of het nu binnen of buiten de speelzaal was, Marcel wist altijd een zodanige draai te geven aan een situatie, dat er iets vreemds gebeurde of iemand de klos was. Wel altijd op een grapvolle manier.
Als de vloerbedekking gereinigd was in de speelzaal was Marcel's dag gemaakt. Sloffend kwam hij dan na zijn pauze naar de tafel waar hij zijn collega moest aflossen. En al sloffend raakte Marcel steeds meer geladen met statische elektriciteit.
Aangekomen bij de collega hield hij zich muisstil en wachtte zijn kans af.
Net op het moment als hij of zij tableau moest maken of een nummer aanwijzen, sloeg Marcel toe. En tikte hij zachtjes tegen het oorlelletje van die collega.
Dan sprongen er elektrische vonken en schokken over, slaakte de collega een woeste kreet - sommigen een stevige vloek omdat ze wisten dat Marcel weer bezig was - en schoot op tafel het rateau alle kanten op, met alle noodlottige gevolgen van dien!
Een andere keer haalde Marcel bij het aflossen de 'stoelentruc' uit.
Zachtjes naderbij geslopen stond hij dan achter zijn collega te wachten.
Als die collega net tableau moest maken of iemand betaalde, duwde Marcel met zijn voet onder de hendel van de stoel. Met een klap gleed de stoel dan in de laagste stand waardoor het slachtoffer als een klein kind bijna met zijn kin op tafel zat.
Menig collega heeft zo ervaren hoe het voelde om compleet voor gek te zitten.
Natuurlijk werden de chefs hier niet blij van. Het decorum in de speelzaal werd verstoord en soms was de puinhoop op tafel als gevolg van van Marcel's grappen aanzienlijk.
Ze zeiden er nauwelijks iets van. Want ze wisten dat zoiets vragen was om moeilijkheden.
Net zoals de chef die zijn telefoon gebruikte aan tafel voor een cameraverzoek. Hij zat een hele tijd met een oor vol honing krampachtig te proberen normaal te doen.
Wie het had gedaan? De dader lag op het kerkhof.
Robert
Als een echte kunstenaar ging Robert* met jetons om. 'Placé' gooien (precies op een nummer) op het tableau was voor hem een koud kunstje. En vijf-zes jetons op een rij voor de neus van de BdT of op een Dozijn neer laten komen was voor hem een eitje.
Menig croupier zat jaloers kwijlend naar Robert te kijken als hij weer eens zijn kunsten vertoonde.
Hoe serieus Robert ook met zijn vak bezig was, soms zocht hij de grenzen van zijn kunnen op. En dat bleef niet altijd zonder gevolgen.
Het was een rustige avond. De spelers waren met een zekere loomheid hun spelletje aan het spelen en aan het genieten van een hapje en drankje. De croupiers keken een tikje verveeld naar alle rust en probeerden de avond door te komen.
Robert zorgde daar op zijn eigen manier voor. De trucs die hij met de jetons aan tafel uithaalde werden steeds gekker.
Een schrille kreet en stevige vloek sneden plotsklaps door de rust aan tafel. Verward keek de chef waar het allemaal vandaan kwam.
Er zat een deftige heer in chique kostuum verstijfd van schrik en onder de smurrie naar zijn koffie te kijken.
Alle ogen waren gericht op de man die zoekend in het rond begon te speuren. Zijn beschuldigende blik priemde zich met een flits op Robert.
Robert keek de man wat schaapachtig aan. 'Sorry, sorry, sorry!' stamelde hij.
Wat bleek? In zijn poging om op een nóg fraaiere manier de jetons naar de BdT te gooien, vloog er eentje uit de richting. Met een plons landde het stukje midden in de cappuccino van de gast! Het pak en het gezicht van de man dropen van de koffie en room.
De toegesnelde zaalassistenten probeerden met handdoeken en warm water de gast te fatsoeneren en de tafel weer schoon te maken.
De gast kreeg diepe verontschuldigingen van Robert aangeboden en van de Chef nieuwe koffie en een diner om het goed te maken. De stomerijkosten werden betaald.
En Robert had zijn lesje geleerd. Tenminste... dat dachten we.
Een aantal dagen later kon Robert het weer niet laten. Hij zat weer te goochelen met de stukjes en probeerde op alle mogelijke manieren zijn werptechniek te vervolmaken.
Tot zijn grote schrik landde er een tientje in het decolleté van een volslanke dame. Net toen ze zich over tafel boog om te zetten.
- Nu dient gezegd, dat de flinke hoeveelheid 'natuur' aan haar voorzijde voor het tientje eigenlijk onmogelijk was om te ontwijken, maar dat terzijde -
Zelf had mevrouw niets in de gaten. Pas toen Robert haar er vertwijfeld op attent maakte kreeg ze het door.
'Chef, pièce tombée!'
De chef schrok op. Hij had van het incident niets meegekregen.
'Wáár collega?'
'In het decolleté van mevrouw hier chef!'
'Belt u een chasseur, of haalt u zelf het tientje terug?'
Met grote ogen en vol verwachting keek iedereen aan tafel nu naar de chef, die zich steeds ongemakkelijker begon te voelen.
Uiteindelijk stapte de chef met een vuurrood gezicht op mevrouw af.
'Nee, wacht maar chef. Was het een tientje?'
Mevrouw dook tot aan haar polsen in haar decolleté. En na even zoeken kwam het tientje boven water.
Dankbaar nam de chef het stukje in ontvangst met de onsterfelijke woorden: 'Pièce tombée rentrée!'
Robert heeft die avond een stevig gesprek gehad: 'Als hij het óóit nog eens in zijn hoofd haalde...!'
Een paar jaar later kwam ik hem in een van de casino's tegen. Hij was chef-instructeur op het opleidingscentrum. Jonge collega's leerden van hem o.a. de kunst van het omgaan met jetons.
En soms, als de stemming er naar was, vertelde Robert zijn leerlingen nog wel eens over de bijzondere betekenis die cappuccino en een decolleté op de Franse Roulette konden hebben...
* Om redenen van privacy zijn andere namen gebruikt.