Van de tienduizenden gasten die per jaar passeren blijft een aantal je als casinomedewerker altijd bij. Ze springen eruit door hun gedrag, uiterlijk of bijzondere kenmerken...
Zo was daar Flappie. Een jonge gast, eind twintig, met oren die bijna in een hoek van 90 graden op zijn hoofd stonden. Ook waren ze van 'king size' formaat. Als de man naar het casino kwam fietsen en hij had de wind mee, dan ging hij sneller dan menig scootertje. Het beroemde olifantje Dumbo zou er jaloers op zijn.
Vandaar dat de overigens zeer sympathieke gast met z'n flaporen, al snel de bijnaam 'Flappie' kreeg.
Flappie had een bijzondere redenering: 'Als je de croupiers 'employé' geeft, dan worden ze daar blij van. Hoe meer je geeft hoe blijer ze worden. Ze zullen dan ook meer hun best voor je doen en proberen je nummers te draaien. En dat doen ze helemaal als je van tevoren al die 'employé' geeft!'
Bij de eerste keren keken wij vreemd op. Maar begrijpelijk dat al snel onze Flappie een graag geziene speler werd. Er werd zelfs soms even op hem gewacht met draaien. En bij twijfel stiekem overgehaald door de croupiers om toch wat te spelen. De 'Bout de Table' zat natuurlijk voor de draai al klaar om alvast het vijfje of tientje in ontvangst te nemen.
Als Flappie's nummer niet uitkwam, keek iedereen diep triest. En voelde mee met het verlies. De 'bouleur' verontschuldigde zich bijna en verzekerde dat hij toch echt zijn best had gedaan.
Op een avond raakte een van de chefs in gesprek met Flappie. Heel discreet bracht de chef het gesprek op de fameuze oren.
Hij raadde Flappie aan om eens te informeren om in een ziekenhuis die oren op een natuurlijke manier tegen zijn hoofd te laten zetten. Per slot van rekening was hij toch een knappe jongeman in de kracht van zijn leven. Hij zou er enorm van opknappen!
We hadden al een tijdje niks meer van Flappie gezien, toen hij op een avond binnen stapte. Een groot verband om zijn hoofd, waarbij zijn oren zo dik in het verband waren gewikkeld dat het leek alsof hij een witte koptelefoon op had.
Na veel moeite, Flappie kon nauwelijks wat horen door al dat verband, leerden we dat hij aan zijn oren was geopereerd. En dat ze nu in de correcte stand stonden. We feliciteerden hem uitbundig.
En tot onze grote tevredenheid ging Flappie, ondanks de verbaasde blikken van de overige gasten, ongegeneerd met zijn spel door. En ook met fooi vooraf geven.
Na een week of zes kwam Flappie trots als een pauw binnen lopen. Iedereen moest het zien! De operatie was geslaagd en de oren zagen er uit zoals het hoort! Nog wel een tikkie groot, maar het viel niet zo op.
Iedereen was euforisch en de zaalchef liet de champagnekurk knallen.
Na verloop van tijd zagen we Flappie nog maar zelden. En als hij kwam was er helaas geen 'employé' vooraf meer. 'Ik ben op de bodem van mijn schatkist gekomen,' vertelde hij.
Ik heb Flappie al jaren niet meer gezien. Maar als ik aan hem denk, dan krijg ik automatisch een glimlach van oor tot oor.