Soms werd de uitbetaling van een nummer op de roulette-tafel wel heel moeilijk gemaakt. Niet door de gasten, maar door een croupier die iets stoms uithaalde. En waar dat gebeurde zagen allerlei dubieuze figuren meteen hun kans schoon en stormden op de speeltafel af.
Het was op een van die hectische avonden. Met man en macht probeerde iedereen alles zo goed en zo kwaad als het kon te laten verlopen.
De speeltafels waren overladen met inzetten. Het tableau van de tweetjestafels was haast niet meer te zien, zo druk was het.
Niet alleen de ervaren croupiers moesten alle zeilen bijzetten, maar vooral de jonge collega's wisten op zeker moment nauwelijks meer hoe in de kolkende casinozee boven water te blijven.
De 29 was gevallen.
Een moeilijk nummer voor een croupier om op het tableau de jetons die gewonnen hebben te laten staan en die verloren hebben weg te halen.
Niemand mag daarbij helpen. Het vergt een hele goede techniek en veel vakbekwaamheid bij een overvol tableau.
Ellen* had dat allemaal in huis. Ze was nog maar net een half jaartje klaar met de opleiding, maar werd beschouwd als natuurtalent. Ze kon haar zenuwen in bedwang houden, hield overzicht bij het spel en overwicht op de gasten.
Met een verbeten trek om haar mond begon ze aan de klus om de overvolle 29 vrij te maken en de verloren inzetten binnen te halen. Het lukte haar de berg jetons met een opmerkelijke soepelheid en elegante snelheid naar haar werkplek te krijgen.
Toen het laatste stukje was weggehaald slaakte ze een zucht van verlichting. De collega die tegenover haar zat gaf vol bewondering een knipoog.
Ellen glimlachte flauwtjes en wierp nog een laatste blik op het tableau. En toen gebeurde het...!
Ze dacht dat ze wat vergeten was en trok met enkele halen de complete 29 weg!
Het pandemonium dat losbarstte is niet te beschrijven. Gasten en croupiers schreeuwden doorelkaar. Uiteindelijk wist de chef na een paar minuten de orde te herstellen.
'Rustig dames en heren, het komt allemaal goed. We gaan alles terug zetten!'
Een heidens karwei zonder camera.
De chef probeerde het beeld van de 29 terug te halen... De croupiers probeerden zich zoveel mogelijk te herinneren wat ze op de 29 hadden geplaatst... Gasten probeerden de chef duidelijk te maken dat zij er een stukje op hadden gezet...
Uiteindelijk lukte het om zoveel mogelijk te reconstrueren wat er op het nummer had gestaan en werd alles betaald. Een aantal gasten verliet de tafel met een vette grijns op hun gezicht. Ze hadden weer gescoord zonder te spelen.
Ellen was het liefste onder tafel gekropen en de rest van de avond onzichtbaar gebleven. Maar net toen ze haar tranen nauwelijks meer kon bedwingen, legde de chef zijn hand op haar schouder.
'Geeft niks Ellen, kan gebeuren. Weet je, je bent nog een jonge croupier. De fouten die jíj nog moet maken, ben ík allang vergeten!'
Ellen keek haar chef dankbaar aan. En met een onderdrukte snik pakte ze haar rateau op en begon nog wat bibberig weer voor gasten annonces uit te zetten.
Jaren later vertelde Ellen me dat ze zo'n 'vergeten' nummer nog een paar keer had meegemaakt. Maar nu als zaalchef.
Met een troostende hand op de schouder had ze toen de diep geschokte croupier gerust gesteld en gezegd dat zoiets echt de beste kon overkomen...
*In verband met de privacy is een andere naam gebruikt.